“جیم برایدنستاین” (Jim Bridenstine)، مدیر ناسا گفت: ایالات متحده از سال ۱۹۷۲، یک سیستم فرود انسانی نداشته؛ در حالی که ما به چنین سیستمی برای رفتن به ماه نیاز داریم.

در پروژه “آرتمیس”، هر شرکت قرار است فرودگر قمری خود را ارائه دهد. فرودگر شرکت بلو اوریجین، ” ILV”، فرودگر شرکت داینتیکز، ” DHLS” و فرودگر شرکت اسپیس‌ایکس، “استارشیپ” (Starship) نام دارد که یک فرودگر کاملا یکپارچه است و با موشک “سوپر هوی” (Super Heavy) اسپیس‌ایکس کار می‌کند.

“لیزا واتسون مورگان” (Lisa Watson-Morgan)، از مهندسان ناسا گفت: تلاش ما این بود تا بدانیم که صنعت کشور با توجه به نوآوری‌های آن، چه نتیجه‌ای ارائه می‌دهد و نتیجه واقعا خوب بود.

این سه فرودگر، تفاوت زیادی با یکدیگر دارند. فرودگر بلو اوریجین، براساس طراحی فرودگر دیگر این شرکت موسوم به “بلو مون” (Blue Moon) ساخته شده که سه بخش دارد و هر بخش، عملکرد متفاوتی را به نمایش می‌گذارند اما فرودگرهای دو شرکت دیگر، ساختار مستقلی دارند و می‌توانند همه عملکردهای مربوط به سه بخش را انجام دهند.

در بخش نخست ماموریت آرتمیس که هدف آن فرستادن انسان به ماه تا سال ۲۰۲۴ است، یکی از فرودگرها با موشکی جداگانه پرتاب خواهد شد. سپس، فضانوردان ناسا به مدار اطراف ماه پرتاب می‌شوند تا در مرحله بعد، روی سطح آن فرود بیایند. دو فرودگر دیگر نیز برای ماموریت‌های بعدی به کار می‌روند.

از آنجا که هنوز تصمیم‌گیری‌های نهاییانجام نشده‌اند، فرودگرهای قمری پیش از پرتاب فضانوردان به ماه، ابتدا بدون سرنشین آزمایش خواهند شد. واتسون مورگان افزود: ما فضانوردان را بدونانجام دادن آزمایش‌های ابتدایی، به فضا نخواهیم فرستاد.