مکانیابی اراضی مستعد کاشت درخت انجیر در استان فارس با استفاده از منطق‌فازی با رویکرد GIS

کشـاورزي يکي از مهمترين بخش هاي اقتصادي کشـور است که هر محصول آن شرايط اقليمي و محيطي خاصي را مي طلبد، لذا اقليم شناسان توجه ويژه‌اي به آمايش سرزمين داشـته و منابع اکولوژيکي را با روش‌هاي مناسب ارزیابی می کنند. هدف این تحقيق، شناخت عوامل و عناصر اقليمي مؤثر در کاشت انجیر در استان فارس و پهنه بندي نواحي مستعد کاشت اين محصول از نظر اقليمي و محيطي، با استفاده از توانايي GIS در تلفيق لايه‌هاي مختلف و در قالب مدل‌هاي مختلف است. در این بررسی، شش عنصر اقلیمی (میانگین، حداکثر و حداقل مطلق دما، میانگین و حداکثر رطوبت و بارش) از 21 ایستگاه سینوپتیک، اقلیم­شناسی و باران­سنجی در استان فارس و نیز 5 پارامتر محیطی (ارتفاع، شیب، نوع­خاک، فرسایش و کاربری­اراضی) به کار گرفته­شده است. ابتدا عناصر اقلیمی، با توجه به ناقص بودن آنها، با دو روش­ «تفاضل­ها» و «نسبت­ها» بازسازی شده، سپس نقشه­های مربوط به این پارامتر­ها و عناصر در GIS تهیه و با استفاده از منطق­فازی و معیارهایی که برای کاشت درخت انجیر در نظر گرفته می­شود، استاندارد و وزن‌دهی شده و درنهایت با استفاده از منطق­فازی با هم تلفیق، و نقشه پهنه­بندی اراضی مستعد کاشت انجیر در استان ­فارس بدست آمد. نتایج تحقیق، نشان داد که 32 درصد از اراضی برای کاشت انجیر بسیار مناسب، 40 درصد دارای قابلیت متوسط و 22 درصد نیز برای کاشت انجیر نامناسب هستند. ضمن اینکه 6 درصد از اراضی نیز فاقد ارزش مکان­یابی بوده (اراضی دریاچه­ای، شوره­زارها و …) که از تحلیل حذف شده است.