تفاوت در دسترسی جغرافیایی به بیمارستان ها در پرتغال

خلاصه

دسترسی جغرافیایی به خدمات مراقبت های بهداشتی به طور گسترده به عنوان مرتبط با بهبود سلامت جمعیت پذیرفته شده است. با این حال، اندازه گیری آن بسیار پیچیده است، عمدتا زمانی که در سطوح اداری که فراتر از سطح منطقه کوچک است، اعمال شود. این مورد در پرتغال است، جایی که شهرداری بالاترین سطح اداری برای اجرای سیاست‌ها برای بهبود دسترسی به آن خدمات است. هدف این مقاله ارزیابی این است که آیا نابرابری از نظر دسترسی به بیمارستان در پرتغال طی 20 سال گذشته بهبود یافته است یا خیر.
دوره-آموزش-حرفه-ای-gis
زمان رانندگی با وزن جمعیت با استفاده از جمعیت مسیر سرشماری، شبکه راه‌ها، حوضه آبریز بیمارستان‌های مرجع و مرزهای شهرداری اعمال شد. نتایج نشان می دهد که شهرداری ها 25 دقیقه با بیمارستان فاصله دارند – 3 دقیقه کمتر از سال 1991 – و ارتباطی با مرگ و میر زودرس، جمعیت سالمندان و تراکم جمعیت وجود دارد. با این حال، اختلافات بین شهرداری ها هنوز بسیار زیاد است. شهرداری‌هایی با نرخ بالاتر جمعیت مسن‌تر، جوامع منزوی یا آن‌هایی که نزدیک‌تر به مرز اسپانیا هستند، با چالش‌های سخت‌تری روبرو هستند و نیاز به توجه بیشتر مدیریت محلی دارند. از آنجایی که شهرداری‌ها اکنون مسئولیت‌هایی در قبال سلامت دارند، مهم است که مداخلاتی را در سطح محلی برای مقابله با نابرابری‌های مؤثر بر دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی اجرا کنند. جوامع منزوی یا آنهایی که در نزدیکی مرز با اسپانیا قرار دارند با چالش های سخت تری روبرو هستند و نیاز به توجه بیشتری از سوی اداره محلی دارند. از آنجایی که شهرداری‌ها اکنون مسئولیت‌هایی در قبال سلامت دارند، مهم است که مداخلاتی را در سطح محلی برای مقابله با نابرابری‌های مؤثر بر دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی اجرا کنند. جوامع منزوی یا آنهایی که در نزدیکی مرز با اسپانیا قرار دارند با چالش های سخت تری روبرو هستند و نیاز به توجه بیشتری از سوی اداره محلی دارند. از آنجایی که شهرداری‌ها اکنون مسئولیت‌هایی در قبال سلامت دارند، مهم است که مداخلاتی را در سطح محلی برای مقابله با نابرابری‌های مؤثر بر دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی اجرا کنند.

کلید واژه ها:

دسترسی جغرافیایی ؛ مقیاس محلی ؛ شهرداری ; خدمات بهداشتی و درمانی ؛ برنامه ریزی فضایی ; عدم تمرکز

1. معرفی

در سطح بین المللی، دسترسی به مراقبت های بهداشتی یکی از اهداف اولیه دولت هر کشور است [ 1 ، 2 ، 3 ، 4 ، 5 ]. ارائه دسترسی به خدمات بهداشتی با کیفیت و ضروری و کاهش نابرابری ها در داخل کشورها در واقع دو هدف توسعه پایدار سازمان ملل است که توسط رهبران جهان برای ترویج ریشه کنی فقر و پیشبرد توسعه اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی در سطح جهانی تعیین شده است. مقیاس تا سال 2030 [ 6 ]. علاوه بر این، بهبود دسترسی به عنوان یک محرک اصلی برای رشد هوشمند، پایدار و فراگیر در نظر گرفته شده است که توسط استراتژی اروپا 2020 و دستور کار سرزمینی 2020 پیشنهاد شده است [ 7] .]. دستیابی به این اهداف برای دستیابی به برابری در دسترسی به مراقبت های بهداشتی اساسی است زیرا نابرابری های بزرگ می تواند نابرابری ها را در نتایج سلامت و کیفیت زندگی تشدید کند [ 3 ].
با وجود این، هیچ اتفاق نظری در مورد چگونگی تعریف دسترسی وجود ندارد، عمدتاً به دلیل ماهیت چند بعدی آن و مجموعه وسیعی از معیارهای دسترسی که می توانند اعمال شوند [ 8 ، 9 ، 10 ]. مفاهیم زیر برای این مقاله اتخاذ شد. پنچانسکی و توماس [ 11 ] دسترسی را به عنوان مفهومی تعریف می کنند که نشان دهنده درجه تناسب بین بیماران و سیستم بهداشتی است. گلزار [ 12 ] دسترسی را به عنوان توانایی یک جمعیت برای استفاده از خدمات بهداشتی می داند، خواه این توانایی تحت تأثیر موانع دسترسی باشد یا تسهیل کننده ها. به گفته جوزف و فیلیپس [ 13]، دسترسی می تواند تحقق یابد یا بالقوه. رویکرد اول بر الگوهای استفاده متمرکز است. دومی موانع بالقوه برای استفاده را در نظر می گیرد و دسترسی را به عنوان استفاده بالقوه می سنجد.
همچنین هیچ توافقی در مورد ابعاد برای تعریف دسترسی وجود ندارد. ابعاد پنچانسکی و توماس [ 11 ] دسترسی، در دسترس بودن، محل اقامت، مقرون به صرفه بودن و مقبولیت است. در دسترس بودن و دسترس پذیری دو بعد فضایی هستند که با هم دسترسی جغرافیایی بیمار را اندازه گیری می کنند [ 3 ، 9 ، 14 ]. Geurs و Wee [ 15] چهار مؤلفه اصلی دسترسی را بیان کرد: (1) کاربری زمین، که مکان عرضه و تقاضا و همچنین تعاملات بین آنها را منعکس می کند. (2) حمل و نقل، که روشی را در نظر می گیرد که فرد فاصله بین مبدا و مقصد را طی می کند. (3) زمانی، که بر در دسترس بودن فرصت ها برای حرکت در طول روز و زمان موجود تمرکز دارد. (4) فردی، با توجه به ویژگی های فردی که بر دسترسی فرد تأثیر می گذارد. این مقاله بر دو بعد فضایی از رویکرد پنچانسکی و توماس و دو مؤلفه اول ارجاع شده توسط Geurs و Wee تمرکز خواهد کرد. به این ترتیب، این مطالعه رابطه بین سه عامل، توزیع فضایی و ویژگی‌های آنها را در نظر می‌گیرد: (الف) مردم چقدر از خدمات مراقبت‌های بهداشتی زندگی می‌کنند و مایل به سفر هستند.16 ، 17 ، 18 ، 19 ، 20 ، 21 ، 22 ].
در نهایت، اندازه‌گیری‌های دسترسی تحت نظارت فزاینده‌ای هستند. Geurs و Wee [ 15 ] معیارهای دسترسی را بر اساس سه دیدگاه دسته بندی کردند: (1) معیارهای دسترسی مبتنی بر زیرساخت، که برای تجزیه و تحلیل عملکرد زیرساخت حمل و نقل استفاده می شود. (2) معیارهای دسترسی مبتنی بر فعالیت، که برای تجزیه و تحلیل دامنه فرصت ها با توجه به توزیع آنها در فضا و موانع سفر بین کاربران و خدمات استفاده می شود. (3) معیارهای دسترسی مبتنی بر ابزار، مورد استفاده برای تجزیه و تحلیل مزایای افراد از استفاده از سیستم حمل و نقل [ 22 ]. گوالیاردو [ 14] آنها را به چهار دسته طبقه بندی می کند: (1) نسبت های ارائه دهنده به جمعیت که در مناطق مرزی محاسبه می شود. (2) فاصله تا نزدیکترین ارائه دهنده، اندازه گیری از محل اقامت بیمار یا از یک مرکز جمعیت. (3) فاصله متوسط ​​تا مجموعه ای از ارائه دهندگان که با معیار ترکیبی دسترسی و در دسترس بودن مطابقت دارد زیرا امپدانس سفر به همه ارائه دهندگان جمع و میانگین می شود. (4) مدل‌های گرانشی تأثیر ارائه‌دهنده که نشان‌دهنده تعامل بالقوه بین هر نقطه جمعیتی و تمام نقاط خدمات در یک فاصله معقول است.
دسترسی جغرافیایی به طور کلی به عنوان یک مؤلفه مهم در ارزیابی دسترسی کلی جمعیت به مراقبت های بهداشتی پذیرفته شده است و یک هدف اساسی برای برآوردن نیازهای بهداشتی جمعیت است [ 23 ، 24 ، 25 ]. شناسایی محل قرارگیری جمعیت‌های واقعاً محروم، اولین گام اساسی به سوی برنامه‌های مداخله‌ای معنی‌دار و مؤثر دولت است که می‌تواند شکاف‌ها را در دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی کاهش دهد و سلامت کلی جمعیت را ارتقا بخشد [3 ] . بنابراین، به طور گسترده به عنوان یک مانع فضایی مهم برای خدمات مراقبت های بهداشتی [ 11 ، 26 ] و بنابراین، منبع قابل توجهی از نابرابری فضایی [ 27] شناخته می شود.] و یک عامل مهم تعیین کننده سلامتی که باید با آن مقابله کرد [ 28 ]. مطالعه آن برای ارزیابی قرار گرفتن در معرض جمعیت در محیط های محلی ضروری است [ 29 ، 30 ]. با توجه به ادبیات، محدودیت‌های جغرافیایی در دسترسی به خدمات به استفاده کمتر از مراقبت‌های بهداشتی، کاهش جذب خدمات پیشگیرانه و نرخ بقای پایین‌تر کمک می‌کند، که ممکن است به پیامدهای سلامت ضعیف‌تر، به‌ویژه برای افرادی که درآمد کمتری دارند، کمک کند [31 ، 32 ، 33 ، 34 ] ، 35 ، 36 ، 37]. همچنین با استفاده ضعیف از واحدهای تخصصی، مانند زایشگاه ها، مراکز اطفال و موسسات مدیریت سرطان، که اغلب در شهرهای بزرگتر واقع شده اند و برای افرادی که در مناطق محروم اجتماعی-اقتصادی، جوامع روستایی و مکان های دور افتاده زندگی می کنند قابل دسترس یا قابل مشاهده نیستند، مرتبط است [38] . , 39 , 40 , 41 ]. این همچنین نگرانی قابل توجهی برای جوامع سالخورده است که در آن دسترسی جغرافیایی حیاتی است [ 21 ، 42 ] و افراد مسن چالش های بیشتری را برای دسترسی به مراقبت تجربه می کنند [ 43 ، 44]]. بنابراین، جامعه ای که باید مسافت های زیادی را از محل سکونت خود تا مراکز مراقبت های بهداشتی طی کند، در دسترسی با مشکلات بیشتری مواجه می شود [ 45 ]. کاربران مستعد از دست دادن فرصت تشخیص بیماری ها در مراحل اولیه، شروع درمان در مراحل مختلف بیماری مزمن، دریافت نسخه ها و دوزهای دارویی کافی یا شرکت در برنامه های غربالگری می شوند [46 ] . در نتیجه، چندین مطالعه ارتباط بین دسترسی جغرافیایی به مراقبت های بهداشتی و نوع درمان و مداخله پزشکی [ 47 ]، استفاده از خدمات جراحی [ 48 ]، درمان توانبخشی قلبی [ 49 ] یا بیمارستان های زایمان [ 50] را پیدا کردند.]، تشخیص هپاتیت C [ 51 ]، بقا از یک بیماری قلبی [ 52 ، 53 ، 54 ]، مرحله چندین سرطان در هنگام تشخیص [ 55 ، 56 ]، و دسترسی به درمان سرطان [ 57 ]. مطالعات مرگ و میر زیست محیطی همچنین نشان داده است که فاصله طولانی تر برای سفر به مراقبت های بهداشتی به طور قابل توجهی با مرگ و میر بیشتر ناشی از حمله قلبی [ 43 ]، آسم [ 58 ]، مرگ پری ناتال [ 59 ، 60 ]، سرطان پروستات و ریه [ 61 ] و حوادث تروما مرتبط است. [ 62 ، 63]. بنابراین، جوامعی که زیرساخت‌های حمل‌ونقل ضعیف و فقدان گزینه‌های حمل‌ونقل عمومی دارند، اغلب از آسیب‌های بیشتر و وضعیت سلامت ضعیف‌تر رنج می‌برند، به این معنی که حتی نسبت به کسانی که در مناطق خدمات‌رسانی خوب زندگی می‌کنند، به سطوح دسترسی بیشتری نیاز دارند [64 ] .
شناسایی نابرابری‌های بهداشتی – در قالب مناطق آسیب‌پذیر با دسترسی جغرافیایی ضعیف‌تر به خدمات بهداشتی که می‌تواند توسط سیاست‌ها شکل بگیرد – می‌تواند یک ورودی کلیدی برای مقامات محلی در طول طراحی و اجرای سیاست‌ها باشد [ 66 ، 67 ]. تحقیقات نشان می‌دهد که اندازه‌گیری دسترسی جغرافیایی این امکان را فراهم می‌کند: (1) کمیت کردن تفاوت‌ها در دسترسی [ 35 ، 68 ]. (2) برای شناسایی شکاف در ارائه خدمات [ 69 ، 70 ، 71 ]؛ (3) برای مدل سازی مکان بهینه تاسیسات [ 72 ، 73 ]; (4) برای شناسایی نابرابری ها در ارائه خدمات [ 74 ،75 ]; (5) برای ترویج سیاست های سلامت مبتنی بر شواهد [ 76 ، 77 ، 78 ، 79 ]. از این رو، اندازه‌گیری دسترسی جغرافیایی می‌تواند یک عنصر اساسی برای حمایت از تصمیم‌های سهمیه‌بندی باشد که هم بر فرآیند توسعه منطقه شهری و هم بر برنامه‌ریزی فضایی منابع بهداشتی تأثیر می‌گذارد و نیاز به مداخلاتی را تقویت می‌کند که سلامت جمعیت یک جامعه را ارتقا و بهبود بخشد [2، 8 ] . , 9 , 42 , 75 , 80 , 81 , 82 , 83 , 84 , 85 , 86 , 87]. با این حال، دسترسی جغرافیایی اغلب در بسیاری از مطالعات و طرح‌های محلی به اشتباه درک می‌شود و به اندازه کافی اندازه‌گیری نمی‌شود [ 15 ].
طبق گزارش کمیسیون اروپا، پرتغال یکی از کشورهای اتحادیه اروپا است که با نابرابری های قابل توجهی در عرضه خدمات مراقبت های بهداشتی بین مناطق و مناطق شهری و روستایی مواجه است [ 88 ]. OECD همچنین به توزیع نابرابر جغرافیایی امکانات به عنوان یکی از بزرگترین موانع دسترسی به مراقبت های بهداشتی اشاره می کند [ 89 ]. با توجه به ادبیات علمی، دسترسی ضعیف جغرافیایی بر استفاده از خدمات بهداشتی در پرتغال و برخی از پیامدهای سلامت تأثیر می گذارد. سانتانا [ 90 ] اولین نویسنده ای بود که ارتباط بین فاصله و استفاده از اتاق های اورژانس را شناسایی کرد. اخیراً واز و همکاران. [ 91] مشخص کرد که افزایش 10 درصدی فاصله تا امکانات اضطراری منجر به کاهش 10 تا 20 درصدی در استفاده، به ویژه برای تقاضای کم شدت می شود. کاستا و همکاران [ 92 ] خطر مرگ ناشی از یک علت قابل قبول مرگ ناشی از خدمات مراقبت های بهداشتی را برای کسانی که در شهرداری ها زندگی می کنند که بیش از 30 دقیقه طول می کشد تا به نزدیک ترین بیمارستان نیاز داشته باشند، شناسایی کردند. بنابراین، محققان بیان می‌کنند که انجام یک ارزیابی جامع از نابرابری‌های جغرافیایی در دسترسی، و اطمینان از اینکه مداخلات برای بهبود دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی در عمل اعمال می‌شوند، ضروری است [ 93 ].
تا همین اواخر، سیاست‌های بهداشتی فقط توسط دولت مرکزی پرتغال تولید می‌شد، بنابراین بیشتر برنامه‌ها بر سطح ملی متمرکز بودند و شواهدی در این سطح ارائه می‌کردند. با این وجود، قانون سال 2018 به شهرداری ها این اختیار را داد که واحدهای مراقبت اولیه را برنامه ریزی کنند و برخی منابع انسانی، خدمات و زیرساخت ها را مدیریت کنند. علاوه بر این، آنها اکنون مسئول تولید یک طرح بهداشت محلی و اجرای یک استراتژی سلامت برای ارتقای جامعه و زندگی سالم و پیری فعال هستند [ 94 ]. بنابراین، دسترسی به شواهد روشن در مورد نابرابری ها در مورد دسترسی به مراقبت های بهداشتی مهم است. به گفته Mizen و همکاران [ 19]، دسترسی جغرافیایی به خدمات مراقبت های بهداشتی باید به طور دقیق ارزیابی شود و به طور مؤثر به تصمیم گیرندگان منتقل شود تا بتوان سیاست گذاری و برنامه ریزی زیرساختی موفق را اجرا کرد.
عملیاتی کردن و محاسبه اندازه گیری قادر به تعیین کمیت دسترسی جغرافیایی چالش برانگیز است زیرا به مجموعه ای از چهار پارامتر بستگی دارد: تعریف مناطق مسکونی، روش تجمیع، اندازه گیری دسترسی و نوع فاصله [5 ] . انتخاب و ترکیب این پارامترها احتمالاً نتایج متفاوتی ایجاد می کند یا منجر به خطاهای قابل توجهی در اندازه گیری می شود [ 5 ، 17 ، 95 ، 96 ، 97 ، 98 ، 99 ].
پارامتر اول متکی بر تعریف منطقه مسکونی است. انتخاب واحد تحلیل فضایی مناسب برای تعیین کمیت دسترسی جغرافیایی بسیار مهم است [ 100 ]. خطاهای تجمع زمانی به وجود می‌آیند که برای محاسبات فاصله، یک نقطه واحد برای نشان دادن یک واحد فضایی بزرگ‌تر استفاده می‌شود، که به نوبه خود، تجمعی از افراد توزیع‌شده مکانی را نشان می‌دهد، که منجر به عدم دقت و خطاهای تخمینی می‌شود [83 ، 101 ] ]. این ممکن است مشکل مغالطه اکولوژیکی ایجاد کند، زیرا هر چه واحد فضایی بزرگتر باشد، خطا بیشتر خواهد بود [ 19 ، 98 ، 99]. واحد سرشماری اغلب به دلیل تعداد کم افراد و در دسترس بودن اطلاعات دقیق اجتماعی-اقتصادی، جمعیتی و مسکن و همچنین همگنی نسبی آنها انتخاب می شود [ 95 ].
دومی بر روش تجمیع اعمال شده تمرکز دارد. مهم است که یک روش تجمیع را به‌منظور محدود کردن خطاها در اندازه‌گیری دسترسی فضایی بالقوه مناطق بزرگ‌تر، مانند محله‌ها و شهرداری‌ها، اعمال کنیم [ 100 ]. با توجه به تفاوت‌های بین مناطق مسکونی، نادیده گرفتن افرادی که در آنجا زندگی می‌کنند، نامناسب است زیرا مغالطه زیست‌محیطی را معرفی می‌کند [ 19 ]. بنابراین، سنجش دسترسی فضایی بر اساس تعداد و پراکندگی آنها در قلمرو اهمیت دارد [ 66 ]. مطالعات معمولاً تعداد ساکنان هر منطقه مسکونی را در نظر می گیرند [ 29 ، 66 ].
سومین پارامتر نحوه دسترسی جغرافیایی بین منطقه مسکونی و خدمات عمومی را در نظر می گیرد. با توجه به ادبیات، پنج معیار رایج‌ترین مورد استفاده عبارتند از: (1) فاصله/زمان تا سرویس [ 102 ]. (2) تعداد خدمات در n متر یا دقیقه [ 101 ]. (3) میانگین فاصله/زمان تا n نزدیکترین سرویس [ 30 ]. (4) مدل جاذبه [ 103 ، 104 ]؛ (5) روش‌های حوضه آبریز شناور دو مرحله‌ای و روش‌های به دست آمده از آنها [ 18 ، 20 ، 21 ، 24 ، 85 ، 103 ، 105, 106 , 107 , 108 ]. در این میان، دو روش آخر روش های نسبتاً محبوبی برای اندازه گیری برابری فضایی هستند [ 18 ، 82 ، 109 ]. با این حال، روشی که اغلب استفاده می شود، به وضوح فاصله/زمان تا نزدیکترین سرویس است که امکان ارزیابی دسترسی جغرافیایی به خدمات مراقبت های بهداشتی را فراهم می کند [ 27 ، 100 ].
در نهایت، چهارمین پارامتر به نوع فاصله می پردازد، که به عنوان درجه ای که دو مکان در یک سطح به هم متصل می شوند تعریف می شود [ 15 ]. چندین نوع فاصله وجود دارد که می توان آنها را پیاده سازی کرد [ 19 ]. پرواز کلاغ با فاصله خط مستقیم در بسیاری از مطالعات برای تعیین حوزه‌های حوضه خدمات مراقبت‌های بهداشتی یا برای تخمین نرخ جمعیت مورد استفاده قرار می‌گیرد [ 8 ، 18 ، 101 ]. مقامات دولتی عموماً از آن به عنوان یک ابزار تصمیم گیری استفاده می کنند [ 74 ] علیرغم وجود برخی تردیدها در مورد قابلیت اطمینان آن [ 101 ، 110 ، 111]]. علاوه بر این، فاصله مبتنی بر شبکه در میان محققان بسیار محبوب است، فاصله مبتنی بر شبکه تحت شبکه‌ای ساخته شده از خطوط و گره‌هایی اندازه‌گیری می‌شود که طول کوتاه‌ترین مسیر در امتداد شبکه حمل و نقل را محاسبه می‌کنند، که نشان‌دهنده سیستم شبکه واقعی است که توسط جمعیت برای حرکت بین مکان‌ها گرفته می‌شود [8 ] . بنابراین، دقیق تر و واقعی تر از گزینه قبلی است [ 19 ، 82 ]، عمدتاً در مناطقی که جاده ها درجات بالایی از سینوسیته و موانع توپوگرافی را نشان می دهند [ 5 ، 100 ، 101 ].
علاوه بر آن چهار پارامتر ذکر شده در ادبیات، پنجمین پارامتر باید در مطالعات دسترسی با هدف حمایت از تصمیم‌گیری در نظر گرفته شود: نتیجه اندازه‌گیری. واحد می تواند با توجه به آن پارامترها متفاوت باشد و بر نحوه تفسیر نتایج تأثیر بگذارد. طبق مطالعات قبلی، نمایش نتایج در واحدهای تجزیه و تحلیل که برای تصمیم گیری معنادار هستند، احتمال گنجاندن چنین نتایجی را در سیاست افزایش می دهد [ 15 ، 77 ، 112 ، 113 ]. اکثر مطالعات در مورد دسترسی جغرافیایی اندازه گیری فاصله ها را بر حسب کیلومتر [ 29 ، 66 ]، زمان بر حسب دقیقه [ 114 ] یا نمرات نمایش داده شده در پنجک ارائه می دهند.105 ، 106 ]. معیارهای فاصله آگاهی از دسترسی جغرافیایی را بدون توجه به نوع حمل و نقل مورد استفاده ارائه می دهد. با این حال، سرعت یا موانع فیزیکی، مانند تقاطع هایی که بر زمان رسیدن به مراقبت های بهداشتی تأثیر می گذارد، در نظر نمی گیرد. اندازه‌گیری زمان هر دو را در نظر می‌گیرد، به فرضیات قبلی نیاز ندارد و به راحتی به تصمیم‌گیرندگان منتقل می‌شود. با این حال، تمام خدمات مراقبت های بهداشتی را برابر می داند. امتیازات امکان غلبه بر جنبه های منفی فوق را فراهم می کند، اگرچه نمی توان آنها را به راحتی تفسیر کرد و برای درک نیاز به مقایسه دارند.
با پیروی از بهترین رویکردها برای هر پارامتر، شاخص زمان رانندگی با وزن جمعیت، انتخاب مناسبی برای اندازه‌گیری دسترسی جغرافیایی در نظر گرفته می‌شود، زیرا امکان غلبه بر فرض دسترسی برابر غیرواقعی و اثرات لبه بالقوه رویکرد مبتنی بر کانتینر را فراهم می‌کند، و همچنین از یک روش بصری استفاده می‌کند. شکل یک اندازه گیری فاصله-پایه [ 29 ]، اجتناب از مشکل مساحت واحد قابل تغییر [ 115 ]. این شاخص میانگین زمان بین جمعیت در یک منطقه مسکونی (مانند سرشماری) و خدمات بهداشتی را با در نظر گرفتن کمترین فاصله بین آنها و سهم جمعیت در یک منطقه بزرگتر (به عنوان مثال، شهرداری) محاسبه می کند [ 66]. این انعطاف‌پذیری آن را برای افراد یا خانواده‌ها و همچنین برای یک منطقه جغرافیایی قابل اجرا می‌کند [ 29 ]. مطالعات قبلی از این روش برای ارزیابی دسترسی به بیمارستان ها [ 66 ، 111 ]، فروش الکل [ 29 ]، پارک ها [ 116 ] و سوپرمارکت ها [ 30 ] استفاده کرده اند. برای مطالعات در سطوح محلی [ 30 ] و ملی [ 29 ، 66 ، 111 ، 116 ] استفاده شد .
هدف این مقاله ترسیم زمان رانندگی متناسب با جمعیت است تا بهتر ارزیابی کند که آیا تفاوت‌هایی در دسترسی جغرافیایی به بیمارستان مرجع در پرتغال وجود دارد، چگونه در 20 سال گذشته (1991-2011) تغییر کرده است و چه چیزی بر آن تغییر تأثیر داشته است. .
با توجه به تمرکززدایی اخیر قدرت از بخش بهداشت به مدیریت محلی، این یک موضوع سیاست مهم است. به همین دلیل، دسترسی جغرافیایی شهرداری‌های پرتغالی با هدف توسعه توصیه‌های سیاستی در مورد اینکه مداخلاتی را می‌توان برای کاهش تأثیر بر نابرابری‌های سلامت اجرا کرد، مورد بررسی قرار گرفت.
دوره-آموزش-حرفه-ای-gis

2. مواد و روشها

2.1. مقیاس های جغرافیایی

مطالعه دسترسی جغرافیایی به مراقبت های بهداشتی در پرتغال مستلزم در نظر گرفتن دو سطح جغرافیایی است: پایین ترین سطح با داده های جمعیتی و سطح اداری کافی که قادر به اجرای تغییرات باشد.
مسیر سرشماری حداقل واحد سلسله مراتب جغرافیایی سرشماری در پرتغال است. با استفاده از جمعیت در کوچکترین سطح آن، خطای تجمع جغرافیایی به حداقل می رسد [ 117 ]. علاوه بر این، معیارهای دسترسی فضایی مبتنی بر سرشماری، انعطاف‌پذیری را برای جمع‌آوری معیارها در هر سطح جغرافیایی بالاتری که می‌تواند به پیامدهای سلامت فردی یا جمع‌آوری‌شده جغرافیایی مرتبط شود، فراهم می‌کند [29 ] .
اگرچه سطح منطقه کوچک برای به دست آوردن سطح مناسب تمایز منطقه کافی است [ 77 ، 118 ]، سطح اداری شهرداری مناسب ترین برای ارائه یک اندازه گیری دسترسی جغرافیایی برای پرتغال است. چهار نکته مهم این انتخاب را توجیه می‌کند: (1) سطح جغرافیایی در نظر گرفته می‌شود که با مطالعات زیست‌محیطی در پرتغال، بر اساس ثبت‌های ملی، مانند مرگ و میر [ 99 ، 119 ، 120 ، 121 ] سازگاری بیشتری دارد. (2) بیمارستان ها تا سال 2015 دارای یک منطقه جمعیتی حوضه بر اساس شهرداری ها بودند (به جز مناطق اصلی شهری که در آن تحدید حدود بر اساس محله ها انجام می شود) [ 122]؛ (3) پایین ترین سطح اداری معنادار با یک دولت منتخب با ظرفیت اجرای سیاست ها و مداخلاتی است که ممکن است بر سلامت جمعیت تأثیر بگذارد [ 23 ، 123 ]. (4) اخیراً شهرداری ها مسئول مجموعه ای از وظایف و تصمیماتی شده اند که قبلاً به طور متمرکز توسط وزارت بهداشت اتخاذ می شد و همچنین برای تولید یک طرح بهداشت محلی.

2.2. روش: شاخص زمان رانندگی با وزن جمعیت

زمان رانندگی با وزن جمعیت، شاخصی بود که برای اندازه‌گیری دسترسی بالقوه جغرافیایی از شهرداری‌ها به حوضه آبریز بیمارستان در پرتغال در سه دوره (1991، 2001 و 2011) انتخاب شد.
این معیار مربوط به محاسبه معیارهای دسترسی در سطح مناطق سرشماری و سپس محاسبه میانگین زمان وزن شده توسط جمعیت در شهرداری است.

فرآیند محاسبه این شاخص ساده است و شامل سه مرحله است: (1) محاسبه زمان سفر با استفاده از یک ماشین شخصی از مرکز هر سطح کوچک (دستگاه سرشماری) تا بیمارستان مرجع. (2) وزن دادن به زمان مورد نیاز برای جمعیت ساکن در هر منطقه کوچک. (3) تجمیع زمان سفر به منظور شناسایی میانگین وزنی زمان سفر یک شهرداری. این مراحل را می توان به فرمول ترجمه کرد. با گرفتن یک منطقه کوچک i از شهرداری j:

زمان j=∑i = 1n⎛⎝⎜تیمن×پمن∑nj = 1(تیمن×پمن)×تیمن⎞⎠⎟زمان j=∑من=1n(تیمن×پمن∑j=1n(تیمن×پمن)×تیمن)

جایی که پمنپمنجمعیت ساکن در منطقه کوچک و تیمنتیمنزمان (بر حسب دقیقه) مورد نیاز برای رسیدن به بیمارستان است. نتیجه در چند دقیقه اندازه‌گیری می‌شود و زمانی را نشان می‌دهد که جمعیت یک شهرداری برای رسیدن به بیمارستان از طریق ماشین شخصی نیاز دارند. شکل 1 گردش کار اجرا شده، یعنی داده ها و توابع را با استفاده از ArcGIS 10.5 نشان می دهد.

2.3. داده های جغرافیایی

برای ساخت متریک زمان رانندگی با وزن جمعیت، اطلاعات کارتوگرافی برای (1) توزیع جمعیت در سطح منطقه کوچک (مسیر سرشماری) مورد نیاز بود. (2) شبکه جاده، با اطلاعات در مورد محدودیت سرعت و قوانین عمومی رانندگی (به عنوان مثال، تقاطع ها، چراغ های راهنمایی). (3) موقعیت بیمارستان و حوضه آبریز آن؛ (4) حدود شهرداری ها.
داده های جمعیت بر اساس سرشماری توسط آمار پرتغال ارائه شده است که هر ده سال یکبار این اطلاعات را از طریق سرشماری جمع آوری می کند. شاخص مورد استفاده برای این مطالعه، تعداد ساکنان دائمی واحد مسکونی به تفکیک سرشماری در سال‌های 1370، 1380 و 1390 بود. استاندارد بین المللی که توسط آمار پرتغال اعمال می شود. سرشماری 1991 کدگذاری خودکار عبارات الفبایی را آغاز کرد. سرشماری 2001 قبلاً از فرآیند خواندن پرسشنامه نوری استفاده کرده است و سرشماری سال 2011 نوسازی فرآیندهای جمع آوری داده ها را از طریق پاسخ اینترنتی (آن را سرشماری الکترونیکی نامیدند) معرفی کرد. سرشماری سال 2011 از مقررات اتحادیه اروپا پیروی کرد (مقررات EC 763/2008 پارلمان اروپا و شورای اروپا در 9 ژوئیه 2008؛ مقررات تکمیلی rEG (EC) شماره 1201/2009، rEG (EC) شماره 1151 /2010 و rEG (CE) شماره 519/2010). این مقررات استانداردهایی را برای همه کشورهای عضو، یعنی کوچکترین واحد داده و لحظه سرشماری، معرفی کرد. در این تحقیق از دستگاه سرشماری به عنوان کوچکترین واحد داده استفاده شد. طبق آمار پرتغال، جمع آوری داده های سرشماری مربوط به 97.5٪ از جمعیت پرتغال در سال 2011 است. در سال 2001، نرخ پوشش بالاتر (98.6٪) و همچنین در سال 1991 (99.6٪) بود. این مقررات استانداردهایی را برای همه کشورهای عضو، یعنی کوچکترین واحد داده و لحظه سرشماری، معرفی کرد. در این تحقیق از دستگاه سرشماری به عنوان کوچکترین واحد داده استفاده شد. طبق آمار پرتغال، جمع آوری داده های سرشماری مربوط به 97.5٪ از جمعیت پرتغال در سال 2011 است. در سال 2001، نرخ پوشش بالاتر (98.6٪) و همچنین در سال 1991 (99.6٪) بود. این مقررات استانداردهایی را برای همه کشورهای عضو، یعنی کوچکترین واحد داده و لحظه سرشماری، معرفی کرد. در این تحقیق از دستگاه سرشماری به عنوان کوچکترین واحد داده استفاده شد. طبق آمار پرتغال، جمع آوری داده های سرشماری مربوط به 97.5٪ از جمعیت پرتغال در سال 2011 است. در سال 2001، نرخ پوشش بالاتر (98.6٪) و همچنین در سال 1991 (99.6٪) بود.
داده‌های جاده‌ها و خیابان‌های شهری توسط ESRI پرتغال، در قالب داده‌های دیجیتال برداری (فرم ارائه داده‌های مکانی) ارائه شده است. داده ها شکل فایل های چند شبکه ای TeleAtlas هستند که توسط TeleAtlas (اکنون TomTom) تولید شده اند، زیرا به طور گسترده در بازار، به ویژه در بخش ناوبری استفاده می شود. این پایگاه داده جاده ها نه تنها شامل داده های جغرافیایی گسترده، جاری و دقیق است، بلکه شامل اطلاعات اضافی مانند محدودیت سرعت قانونی، دستورالعمل های گام به گام، علائم خیابان ها، تقاطع ها و سایر مسیرهای حمل و نقل نیز می شود. این داده ها کیفیت را در همه سطوح تضمین می کنند: دقت ویژگی (ویژگی های آدرس از پیش استاندارد شده بر اساس ESRI پرتغال)، سازگاری منطقی (شکل فایل)، کامل بودن (در مقایسه با منابع رسمی پرتغالی) و دقت موقعیتی (استانداردهای دقت نقشه برای نقشه های مقیاس 1:100000). ). به گفته این شرکت، دقت موقعیتی داده ها تا یک متر است. این داده ها برای سال 2011 بود. داده های سال 2011 به عنوان مرجعی برای ساخت شبکه جاده ای 2001 و 1991 به صورت گذشته نگر بود. به دلیل کمبود داده‌ها برای سال‌های گذشته، برنامه راه‌های ملی از سال 1985، نقشه‌های راه قدیمی و داده‌های تاریخی از گزارش‌های فنی مربوط به بازگشایی بخش‌های بزرگراه برای بازیابی این داده‌ها از سال‌های 1390 تا 1380 و 1370 استفاده شد.
مکان بیمارستان ها و حوضه های آبریز آنها توسط اداره مرکزی نظام سلامت که مدیریت بیمارستان های دولتی را بر عهده دارد و حوضه آبریز هر بیمارستان را مشخص می کند، ارائه شده است. از زمانی که خدمات بهداشت ملی (NHS) در سال 1979 ایجاد شد، این کشور توسط شبکه ای از بیمارستان های دولتی با دسترسی بر اساس حوضه از پیش تعریف شده هر بیمارستان و تا سال 2015، یک سیستم دروازه نگهبان قوی ارائه شده است [44] . ، 122 ، 124 ]. بیمارستان ها به یک سلسله مراتب اداری سه سطحی طبقه بندی می شوند که منعکس کننده تفاوت در مقیاس و دامنه است [ 125]]. گروه I شامل بیمارستان های محلی با حوضه آبریز 75000 تا 500000 نفر است که برخی از تخصص های پزشکی و جراحی را ارائه می دهند. در گروه یک بیمارستان هایی وجود دارد که توسط مؤسسات خیریه اداره می شوند. این به اصطلاح «بیمارستان‌های اجتماعی» با NHS موافقت‌نامه‌هایی دارند و مانند بیمارستان‌های دولتی، مراقبت‌های بهداشتی را به کاربران این سیستم ارائه می‌کنند. گروه دوم شامل بیمارستان‌های منطقه‌ای است که تخصص‌های گروه I را در حوضه آبریز خود ارائه می‌دهند و همچنین تخصص‌های دیگری را برای برخی از بیمارستان‌های گروه اول واقع در نزدیکی ارائه می‌دهند. گروه III شامل بیمارستان‌های مرکزی است که تمام تخصص‌های پزشکی و جراحی را در حوزه‌های حوضه مستقیم و غیرمستقیم از بیمارستان‌های گروه I و II واقع در نزدیکی ارائه می‌کنند [ 126]]. بنابراین بیمارستان‌های منطقه‌ای و مرکزی با توجه به سطح خود، تخصص‌ها را «انباشته» می‌کنند و نیروی انسانی و تخت‌ها به بیمارستان اختصاص می‌یابد نه به سطوح مختلف. بیمارستان های گروه I برای این مطالعه در نظر گرفته شدند زیرا آنها فقط به کسانی که در حوضه خود زندگی می کنند مراقبت های بهداشتی ارائه می دهند.
محدوده شهرداری ها توسط اداره کل منطقه تهیه شده است که مسئولیت تولید اطلاعات دقیق در مورد حدود اداری سطوح اداری و ارائه حدود رسمی آنها را بر عهده دارد.

3. نتایج

در طی سالهای سرشماری، افزایش تعداد مناطق سرشماری و به طور همزمان، کاهش میانگین جمعیت مشاهده شد ( جدول 1 ). در سال 2011 بیش از 200000 سرشماری با مساحت متوسط ​​300 متر مربع و 43 نفر سکنه وجود داشت.
زمان رسیدن به بیمارستان مرجع، اندازه‌گیری شده برای هر مسیر سرشماری، به شهرداری‌های قاره پرتغال جمع‌آوری شد تا زمان رانندگی با وزن جمعیت به بیمارستان مرجع شناسایی شود.
از آنجایی که مساحت شهرداری‌ها بزرگ است (متوسط: 230 کیلومتر مربع )، اولین گام تحلیل محدوده داخلی مقادیر بین نزدیک‌ترین و دورترین مسیر سرشماری در شهرداری تا بیمارستان مرجع بود. با توجه به شکل 2 ، هنوز محدوده زیادی در زمان سفر وجود دارد. به طور متوسط، محدوده زمان سفر 22 دقیقه است. 9.1٪ از جمعیت در شهرداری ها زندگی می کنند که محدوده زمانی سفر داخلی به بیمارستان مرجع بیش از 30 دقیقه است. در سال 1991، کمی بیشتر بود (23 دقیقه) و سهم جمعیت ساکن در شهرداری هایی با زمان سفر بیش از 30 دقیقه بیشتر بود (10.6٪).
مطابق شکل 3نابرابری بین مناطق شرقی و غربی مشهود است. الگوی دسترسی با وزن جمعیت از توزیع جمعیت پیروی می کند، با شهرداری هایی که از شمال، مرکز و منطقه لیسبون بزرگ به اقیانوس اطلس نزدیک تر هستند، دسترسی جغرافیایی بسیار خوبی را ارائه می دهند. در خارج از این منطقه نیز چند جیب با دسترسی بسیار خوب در پایتخت های مناطق وجود دارد. با این حال، به دلیل فاصله بیشتر بین بیمارستان ها، 79 شهرداری وجود دارد که زمان رانندگی با وزن جمعیت آنها بیش از 30 دقیقه است. شهرداری‌هایی که نزدیک‌تر به مرز اسپانیا هستند، بدترین دسترسی را دارند. این قبلاً در سال‌های 1991 و 2001 قابل مشاهده بود. در سال 2011، شهرداری‌ها به طور متوسط ​​در فاصله 25 دقیقه‌ای تا بیمارستان بودند که 92 دقیقه را شامل می‌شد. 8 درصد از جمعیت ساکن در شهرداری‌هایی با زمان رانندگی با وزن جمعیت کمتر از 30 دقیقه (9,320,793 سکنه). در سال 1991 میانگین زمان رانندگی به بیمارستان 28 دقیقه بود.
در مقایسه سال‌های 1991 و 2011، تقریباً همه شهرداری‌ها دسترسی به بیمارستان را در دوره تحلیل بهبود دادند ( شکل 4 ). به طور متوسط، زمان رانندگی با وزن جمعیت برای سال 2011 در مقایسه با سال 1991، 3 دقیقه کمتر است، که مربوط به افزایش میانگین 10 درصدی در زمان رانندگی به بیمارستان است. در حال حاضر ساکنان برخی از شهرداری ها به نصف زمان مورد نیاز خود در سال 91 برای رسیدن به بیمارستان نیاز دارند و برای برخی دیگر بیش از 20 دقیقه زمان کاهش یافته است. با این حال، ضریب جینی نشان می دهد که نابرابری های فضایی همچنان پابرجا هستند: در سال 1991، ضریب جینی 0.335 و در سال 2011، 0.326 بود.
با توجه به این احتمال که بیمارستان مرجع ممکن است نزدیک‌ترین بیمارستان نباشد، استفاده از روش مشابه بدون در نظر گرفتن مناطق حوضه حوضه مهم بود. شکل 5 نشان می دهد که برای اکثر شهرداری ها، تفاوت معنی داری بین زمان وزن دهی جمعیت به بیمارستان مرجع در مقایسه با نزدیک ترین بیمارستان وجود ندارد. با این حال، در سال 1991 چهار شهرداری وجود داشت که زمان رانندگی با وزن جمعیت تا نزدیکترین بیمارستان 30 دقیقه یا بیشتر از زمان رانندگی وزن جمعیت به بیمارستان مرجع بود. در سال 2011 تنها یک شهرداری در این دسته باقی مانده است که در مرکز منطقه Centro قرار دارد.
شکل 6ارتباط سه عامل مختلف را در تکامل تأیید شده دسترسی جغرافیایی نشان می‌دهد: تغییرات در حوضه مرجع بیمارستان، بهبود شبکه جاده‌ای و تغییرات جمعیتی در تمرکز جمعیت. اکثر شهرداری‌ها تحت تأثیر هر سه عامل بودند: 8/31 درصد جمعیت در شهرداری‌هایی زندگی می‌کنند که بیمارستان مرجع تغییر کرد، شبکه راه‌ها بهبود یافت و تغییرات بیرونی و داخلی جمعیت قابل توجه بود. تنها 5 درصد از جمعیت سال 2011 در شهرداری تحت تأثیر حداقل یک عامل زندگی نمی کنند. اینها بیشتر در داخل آلنتجو و منطقه سنترو قرار دارند. هنگامی که به هر یک از عوامل به صورت جداگانه نگاه می کنیم، واضح است که اکثر مردم در شهرداری هایی زندگی می کنند که در آن تغییرات قابل توجهی در توزیع جمعیتی رخ داده است (72.2٪).
طبق جدول 2 ، در سال 1991، 16 درصد از جمعیت در شهرداری‌هایی زندگی می‌کردند که زمان رانندگی تا بیمارستان به نسبت جمعیت بیش از 30 دقیقه بود. در سال 2011 این نرخ 7 درصد بود. کاهش بیش از نصف بزرگترین پیشرفت برای کسانی بود که در شهرداری‌هایی زندگی می‌کردند که زمان رانندگی بر اساس جمعیت بین 40 تا 50 دقیقه داشتند. توجه داشته باشید که در سال 1991، شهرداری‌هایی بودند که زمان رانندگی با وزن جمعیت آنها برای رسیدن به بیمارستان بیش از 90 دقیقه بود، وضعیتی که در حال حاضر وجود ندارد.
جدول 3 نشان می دهد که یک ارتباط آماری بین زمان رانندگی با وزن جمعیت و برخی ویژگی های جمعیتی وجود دارد: شهرداری هایی که دسترسی جغرافیایی بد به بیمارستان مرجع دارند، سهم بیشتری از جمعیت سالمندان، نرخ بالای مرگ و میر زودرس و تراکم جمعیت کمتری دارند.
شکل 7 نشان می دهد که زمان سفر طولانی تر با سهم بیشتری از افراد مسن مرتبط است. جدول 3 نشان می دهد که حتی افزایش یک دقیقه ای در زمان رانندگی با وزن جمعیت با افزایش 0.3 درصدی در سهم جمعیت سالمندان همراه است. این قبلاً در سال 1991 قابل مشاهده بود، اما ارتباط چندان بالا نبود. تقریباً تمام شهرداری‌هایی که میزان جمعیت سالمند بالاتری دارند، خارج از مرز ساحلی، بین پورتو، لیسبون و آلگاروه واقع شده‌اند و عمدتاً آن‌هایی هستند که به مرز اسپانیا نزدیک‌تر هستند.
علاوه بر این، در شکل 7 مشاهده می شود که بین تراکم جمعیت و زمان رسیدن به بیمارستان مرجع ارتباط منفی وجود دارد: هر چه زمان رسیدن به بیمارستان مرجع بیشتر باشد، تراکم جمعیت کمتر است. همانطور که انتظار می‌رود، بیمارستان‌ها عمدتاً در پرتراکم‌ترین شهرداری‌ها قرار دارند و سهم جمعیت سالمند کمتر است.
زمان رانندگی متناسب با جمعیت به بیمارستان مرجع نیز ارتباطی را با مرگ و میر زودرس نشان می دهد و شواهدی را ارائه می دهد که مناطقی با سهم بالایی از مرگ و میر، قبل از سن 75 سالگی، ممکن است سطح دسترسی جغرافیایی پایینی داشته باشند. نتایج نشان می دهد که افزایش یک دقیقه ای در زمان رانندگی با وزن جمعیت با افزایش 0.14٪ در مرگ و میر زودرس همراه است. در سال 1991 این انجمن یک کسری کمتر بود. شهرداری هایی که میزان مرگ و میر زودرس بالاتری دارند، بیشتر به مرز اسپانیا و در محور مرکزی که از شمال به جنوب پرتغال می گذرد، قرار دارند.
اکثر شهرداری ها بیش از یکی از این ویژگی های جمعیتی را نشان می دهند. مطابق شکل 8 ، تمام شهرداری‌هایی که زمان رانندگی با وزن جمعیت بالاتر از 30 دقیقه است، جمعیت سالمندی نیز دارند که بالاتر از میانگین پرتغالی و/یا بالاتر از میانگین مرگ‌ومیر زودرس است. علاوه بر این، برخی از شهرداری‌ها تحت تأثیر نزدیکی خود به مرز اسپانیا قرار دارند. مشکلات عمده در شهرداری های نزدیک به مرز بین مناطق آلنتجو و آلگاروه یافت می شود. محور مرکزی که از شمال به جنوب کشور در وسط عبور می کند. دره Foz Côa; و شهرداری های نزدیک به مرز اسپانیا.
دوره-آموزش-حرفه-ای-gis

4. بحث

4.1. دسترسی جغرافیایی به بیمارستان مرجع در پرتغال

هدف این مقاله ارزیابی این بود که آیا در دسترسی به بیمارستان در پرتغال نابرابری وجود دارد یا خیر و چگونه این موضوع در 20 سال گذشته (1991-2011) تغییر کرده است. نتایج نشان می دهد که دسترسی جغرافیایی به بیمارستان مرجع در طول سال ها بهبود یافته است. با این حال، تفاوت‌ها بین شهرداری‌ها همچنان قابل مشاهده است، به طوری که جوامع پیر و مرزی آسیب‌پذیر هستند و نیاز به توجه بیشتری دارند.
دسترسی جغرافیایی به بیمارستان مرجع عمدتاً در طول زمان در پرتغال با افزایش میانگین 10٪ در زمان رانندگی متناسب با جمعیت بهبود یافت. بزرگترین پیشرفت برای کسانی بوده است که در شهرداری هایی زندگی می کنند که زمان رانندگی با وزن جمعیت بین 40 تا 50 دقیقه و بالاتر از 70 دقیقه است. در سال 2011، تقریباً نیمی از جمعیت در شهرداری‌هایی زندگی می‌کنند که زمان رانندگی آنها به بیمارستان کمتر از 10 دقیقه (40 درصد) است و 93 درصد در شهرداری‌هایی با زمان سفر کمتر از 30 دقیقه زندگی می‌کنند که دسترسی جغرافیایی بسیار خوبی را نشان می‌دهد. به‌طور متوسط، شهرداری‌ها در سال 2011 زمان رانندگی با وزن جمعیت را 25 دقیقه ارائه می‌کنند که 3 دقیقه کمتر از 20 سال پیش است. با این حال، به وضوح دو واقعیت متمایز در پرتغال وجود دارد: پرتغال غربی بین دو منطقه شهری، با سطح بالایی از دسترسی،
سایر نویسندگان سطوح خوب دسترسی به مراقبت های بیمارستانی و همچنین این دوگانگی قلمرو پرتغال را شناسایی کردند [ 27 ، 106 ، 127 ، 128 ، 129 ]. با این حال، سطوح دسترسی در بین آنها به دلیل روش های مختلف اعمال شده متفاوت است. با در نظر گرفتن سال 2011 و اندازه‌گیری دسترسی جغرافیایی به نزدیک‌ترین بیمارستان، Perista [ 93 ] اظهار داشت که بیش از 90 درصد جمعیت در شعاع 15 دقیقه سفر جاده‌ای زندگی می‌کنند. پولزین و همکاران [ 106 ] دریافتند که 92% از جمعیت پرتغالی دسترسی جغرافیایی خوبی دارند. لوپس و همکاران [ 130] به این نتیجه رسید که آنها 98 درصد جمعیت را تشکیل می دهند. سا مارکز و همکارانش 99 درصد از جمعیت را که به نیم ساعت نیاز داشتند تا به بیمارستان برسند، محاسبه کردند.
عوامل متعددی بر کاهش زمان رانندگی با وزن جمعیت به بیمارستان مرجع و بهبود دسترسی جغرافیایی بین سال‌های 1991 و 2011 تأثیر می‌گذارند، یعنی (1) گسترش شبکه راه. (2) تغییرات در توزیع بیمارستان و حوضه آبریز. (3) تغییرات جمعیتی در توزیع جمعیت.
اول، گسترش قابل توجه شبکه راه پرتغال به کاهش عمده در فواصل بین شهرهای اصلی واقع در نواحی ساحلی و داخلی کمک کرد [ 131 ، 132 ]. بین سال‌های 1991 تا 2011 ابعاد شبکه جاده‌ای با محدودیت سرعت بالاتر از 100 کیلومتر در ساعت از 1358 کیلومتر به 5045 کیلومتر افزایش یافت. این افزایش سه برابری در شبکه جاده ها یکی از اهداف اصلی سیاست های عمومی مورد حمایت کمیسیون اروپا و دولت پرتغال بود [ 27] .]. بیش از نیمی از جمعیت با ساخت بزرگراه ها مستقیماً از این بهبود بهره مند شدند. با این وجود، تمرکز این جاده ها در امتداد ساحل وجود دارد که مناطق شهری و بزرگراه های غرب-شرق را به هم متصل می کند و برای تسهیل ارتباط بین ساحل و اسپانیا ساخته شده است.
دوم، توزیع بیمارستان‌ها در پرتغال تغییرات عمده‌ای نداشته است: دو بیمارستان جدید بین سال‌های 1991 و 2011 در هر دو منطقه شهری و در مکان‌هایی که بیمارستان‌های موجود ظرفیت کافی برای رفع نیازهای سلامت جمعیت را نداشت، ساخته شد. با گذشت زمان، اولویت به بازسازی و ساخت بیمارستان ها در حومه شهرها برای جایگزینی بیمارستان های قبلی داده شد [ 133 ]. با این حال، تقریباً 62 درصد از جمعیت در شهرداری‌هایی زندگی می‌کنند که بیمارستان مرجع با گذشت زمان تغییر کرده است. در سال 1999، بیمارستان ها شروع به سازماندهی به مراکز بیمارستانی با دو تا چهار بیمارستان کوچک در شهرداری های محله کردند [ 122 ، 123 ]. این سازماندهی مجدد با هدف رسیدگی به نابرابری های جغرافیایی [ 93] و توانست دسترسی را بهبود بخشد، به ویژه در جوامعی در حومه شهرداری ها که به بیمارستان دیگری نزدیک تر بودند. با این حال، در سال 2011 شهرداری هایی وجود داشتند که به نزدیکترین بیمارستان اختصاص داده نشدند و تفاوت در زمان رانندگی با وزن جمعیت به طور قابل توجهی بالا بود (بیش از 15 دقیقه). این شهرداری‌ها به بیمارستان‌های اجتماعی کوچکی نزدیک‌تر هستند که منابع انسانی و فناوری کافی برای ارائه مراقبت‌های بهداشتی برای مردم خارج از حوزه خود ندارند.
در نهایت، تغییرات جمعیتی بین مناطق (از داخلی به ساحلی) و درون شهرداری ها (از روستایی به شهری) تا حدی مسئول تغییرات در تحرک جمعیت است که تقریباً سه چهارم جمعیت را تحت تأثیر قرار می دهد. جمعیت ساکن در شهرداری‌های داخلی کاهش یافت (برخی بیش از 10%)، برخلاف شهرداری‌های کنار ساحل [ 134 ] که اکثر بیمارستان‌ها در آن متمرکز هستند. علاوه بر این، در اکثر شهرداری‌ها، جمعیت مناطق روستایی را ترک می‌کنند و در شهرها و روستاها متمرکز می‌شوند، یعنی جوانان. توجه داشته باشید که در سال 1991، کمتر از نیمی از جمعیت در سکونتگاه های شهری با بیش از 2000 نفر (48%) ساکن بودند. در سال 2011، 61 درصد از جمعیت در سکونتگاه های شهری زندگی می کردند [ 135]. با این وجود، اگرچه جمعیت ساکن در مناطق شهری در پرتغال در حال افزایش است، سهم جمعیت ساکن در مناطق روستایی در مقایسه با سایر کشورهای اروپایی همچنان بالا است و بیش از نیمی از آنها در مناطق دور افتاده زندگی می کنند [136 ] . بنابراین، پرتغال یک کشور قطبی باقی می ماند که ساحل آن با دسترسی بالا، توسعه شهری و تراکم جمعیت بالاتر، بر خلاف شهرداری های واقع در داخل، مشخص می شود که تراکم کم و آسیب پذیری فزاینده در برابر کاهش جمعیت و پیری را نشان می دهد. توجه داشته باشید که جمعیتی که در شهرداری‌های داخلی مناطق نورته (شمال) و سنترو (مرکزی) زندگی می‌کنند، به دلیل تپه‌های تند و تیز با چالش‌هایی روبرو هستند و جمعیتی از آلنتجو و آلگاروه با مشکلاتی با تراکم کم شبکه جاده مواجه هستند.

4.2. شهرداری هایی که نیاز به توجه بیشتری دارند

مدل‌های دسترسی جغرافیایی پتانسیل بسیار زیادی برای آگاه کردن تصمیم‌گیرندگان محلی در مورد چگونگی دستیابی به برابری اجتماعی در دسترسی به بیمارستان دارند [ 111 ]. آنها اطلاعات حیاتی مناسب برای برنامه ریزی و ارائه خدمات را ارائه می دهند زیرا امکان شناسایی مناطق با دسترسی کمتر (یا بالاتر) به منابع مراقبت های بهداشتی، ارزیابی نابرابری های فضایی و اجتماعی در دسترسی، و شناسایی جمعیت های محروم را فراهم می کند [ 18 ، 95 ، 111 ].
این مطالعه با تمرکز بر نتایج نتایج زمان رانندگی با وزن جمعیت، شهرداری‌های کم‌توان را که با موانع دسترسی مواجه هستند و نیاز به مداخله برای بهبود دسترسی جغرافیایی به بیمارستان دارند، نشان می‌دهد: شهرداری‌ها (1) با زمان رانندگی با وزن جمعیت بیش از 30 دقیقه تا رسیدن به خدمات بهداشتی و درمانی؛ (2) نزدیک تر کردن مرز؛ (3) با نرخ بالای جمعیت مسن. (4) با نرخ بالاتر مرگ و میر زودرس.
اول، نتایج ما تاکید می‌کند که 7.2 درصد از جمعیت در شهرداری‌هایی زندگی می‌کنند که زمان رانندگی با وزن جمعیت آن‌ها بالاتر از 30 دقیقه است و بیش از 50 هزار نفر در شهرداری‌هایی با میانگین زمان رانندگی بالاتر از 60 دقیقه زندگی می‌کنند. این جوامع در شهرداری‌هایی واقع شده‌اند که عمدتاً روستایی، داخلی و از منطقه آلنتجو هستند که در آن تراکم جمعیت کمتر است و فواصل بین جوامع طولانی‌تر است، زیرا شبکه راه‌ها چندان توسعه نیافته است.
دوم، شهرداری‌های نزدیک به مرز اسپانیا بدترین دسترسی را دارند، همانطور که سایر نویسندگان نیز بیان کرده‌اند [ 27 ]. مناطق مرزی اغلب به عنوان ارتباط ضعیف، و با کاهش دسترسی، نسبت به مناطق مرکزی دیده می شوند [ 137 ، 138 ]. فقدان خدمات بهداشتی در دسترس یکی از مسائل عمده ای است که روند کاهش جمعیت را در این مناطق توضیح می دهد [ 128 ].
سوم، دسترسی به بیمارستان ها به ویژه برای جمعیت سالخورده با تحرک و درآمد محدود مرتبط است. با این حال، نرخ بالاتری از افراد مسن در شهرداری‌هایی یافت می‌شود که دسترسی بدتر به بیمارستان‌ها دارند. یعنی کسانی که در محور مرکزی شمال-جنوب زندگی می کنند که از پرتغال می گذرد. همانطور که قبلا ذکر شد، این به دلیل تغییرات جمعیتی در پرتغال است. جمعیت‌های جوان‌تر معمولاً تحرک بیشتری نسبت به افراد مسن نشان می‌دهند، که عمدتاً به دلیل جستجوی شغل اولی است. کلان شهرها و همچنین شهرداری های ساحلی، مناطقی هستند که جوانان را به خود جذب می کنند. بنابراین، برخی از شهرداری ها به طور همزمان هم از دست دادن جوانان و هم جمعیت سالخورده را نشان می دهند. مطالعات قبلی قبلاً این پدیده را شناسایی کرده اند:27 ، 66 ، 98 ]. علاوه بر این، سالمندان در حال حاضر به عنوان یکی از آسیب پذیرترین گروه های دسترسی به سلامت [ 128 ، 139 ]، به ویژه در طول بحران اقتصادی [ 44 ] شناسایی شده بودند، و دسترسی به مراقبت های بهداشتی با بقای سالمندی مرتبط است [ 140 ]. با توجه به Padeiro [ 5 ]، در جوامع پیر، زمان و فاصله تا خدمات مراقبت های بهداشتی مستلزم تطابق بهتر بین سیاست های مکان یابی و تقاضا برای خدمات است. این موضوع در پرتغال به دلیل وابستگی زیاد به اتومبیل برای سفرهای روزانه، همراه با این واقعیت که بیشتر جمعیت مسن دیگر گواهینامه رانندگی ندارند، مشکل سازتر است (2016؛ 63.6٪). به گفته کامبر و همکاران [16 ]، مالکیت غیرخودروی پیش‌بینی‌کننده مهمی برای دشواری دسترسی به زیرساخت‌های حیاتی، مانند بیمارستان‌ها است و حتی از فاصله جغرافیایی با توجه به استفاده، مهم‌تر است.
عدم دسترسی تنها بر افراد مسن تأثیر نمی گذارد. مرگ و میر زودرس، شاخصی که عامل مرگ و میر قبل از 75 سالگی است، در برخی از شهرداری ها با زمان رانندگی با وزن جمعیت بالاتر از 30 دقیقه، هم در مرز با اسپانیا و هم در محور مرکزی در سراسر پرتغال، یک نگرانی دائمی است. مطالعات قبلی قبلاً افزایش مرگ و میر را در پرتغال در زمینه کاهش خدمات بهداشتی برجسته کرده بود [ 128 ]. این نشان می دهد که مراقبت های اولیه قادر به پر کردن شکاف دسترسی نیست و نیاز فوری به افزایش تعداد تماس با مراقبت های بهداشتی و ارائه مراقبت های قابل پیشگیری و تخصصی وجود دارد. مشخص است که دسترسی از راه دور به ساختارهای مراقبت های بهداشتی مانعی است که مصرف مراقبت های بهداشتی را منع می کند [ 141]]، بنابراین بهبود دسترسی مهم است.
از آنجایی که امکان ساخت یک بیمارستان چندتخصصی در هر شهرداری وجود ندارد، نتایج نشان می‌دهد که در کجا باید اقدام کرد و اهمیت طراحی سیاست‌های عمومی در سطح محلی و ترویج مداخلاتی که بتواند بر کمبود دسترسی جغرافیایی به بیمارستان غلبه کند، اهمیت دارد.
شهرداری هایی با بدترین دسترسی جغرافیایی ممکن است سازماندهی خدمات را در واحدهای بهداشتی محلی، یعنی در مرکز منطقه Centro و در منطقه Alentejo ارتقا دهند. کسانی که خدمات آنها قبلاً در این نوع ساختار سازماندهی شده است ممکن است ارتباط بین خدمات را برای ارتقای دسترسی بهتر به مراقبت های تخصصی تقویت کنند. با توجه به نتایج ما، هفت واحد از هشت واحد بهداشت محلی موجود در پرتغال در مناطقی با دسترسی جغرافیایی متوسط ​​تا بد، نزدیک‌تر به مرز اسپانیا قرار دارند. این واحدها بیمارستان‌های محلی و مراکز مراقبت اولیه مرتبط را در یک نهاد ارائه‌دهنده منحصربه‌فرد ادغام می‌کنند، تا حدی بر اساس نزدیکی جغرافیایی و تا حدی بر اساس تعادل تخصص‌ها و در دسترس بودن بخش اورژانس [142 ]]. این واحدها همچنین می توانند با بهبود فقدان هماهنگی یا ارتباط بین خدمات [ 44 ، 93 ] و بهبود دسترسی برای کسانی که دور از بیمارستان و نزدیک به یک مرکز مراقبت های بهداشتی اولیه زندگی می کنند، به غلبه بر یک مانع عمده برای دسترسی به مراقبت های بهداشتی در پرتغال کمک کنند.
شهرداری‌های واقع در نزدیکی مرز با اسپانیا ممکن است در ایجاد توافق‌نامه‌هایی با خدمات بهداشتی درمانی اسپانیایی واقع در نزدیکی مرز کمک کنند. مناطق یورو، یک ساختار همکاری فراملی بین سرزمین‌های همجوار واقع در کشورهای مختلف اروپایی، برای کمک به کاهش آسیب‌های مناطق مرزی، ارتقای توسعه یکپارچه آنها و بهبود شرایط زندگی جمعیت در این مناطق [143] در نظر گرفته شده است . ابزاری عالی برای ارتقای دسترسی به سلامت است. چهار منطقه اروپایی رسمی وجود دارد که به شهرداری های پرتغال و اسپانیا می پیوندند. با این حال، تنها دو نفر از آنها سلامت را در اولویت قرار داده اند، اگرچه اطلاعاتی در مورد نوع مشارکت [ 138 ، 144 ،145 ] در دسترس نبود. علاوه بر این، برخی از مناطق در حال اجرای برخی ابتکارات هستند. به عنوان مثال، مناطق Centro (PT) و Castille and Leon (ES) یک شبکه نوآوری فرامرزی را برای تشخیص زودهنگام سرطان خون، و واحد بهداشت محلی Guarda (PT) و بیمارستان دانشگاه Salamanca (ES) اجرا کرده‌اند. پروتکلی تنظیم کنید که به واحد پرتغالی کمک می کند تا با مداخلات جراحی و معاینات پزشکی یا حمایت بالینی از منابع انسانی در آن تخصص ها درخواست حمایت کند [ 146]]. تصمیم گیرندگان محلی با خدمات مراقبت های بهداشتی نزدیک تر در آن سوی مرز (به عنوان مثال، بیمارستان های واقع در ویگو، باداخوز و هوئلوا)، باید این نوع مشارکت ها را ترویج کنند و به دنبال جمع آوری کمک های مالی برای اجرای پروژه هایی باشند که می توانند ارزش افزوده ای را برای هر دو طرف به ارمغان بیاورند. از مرز
در نهایت، شهرداری هایی با نرخ بالای افراد مسن و/یا نرخ بالای مرگ و میر زودرس نیز ممکن است سلامت از راه دور را به عنوان یک راه حل مناسب برای غلبه بر فاصله تا بیمارستان و تشخیص زودهنگام برخی آسیب شناسی ها در نظر بگیرند. با توجه به ادبیات، در مقایسه با مشاوره‌های حضوری، سلامت از راه دور به پزشکان این امکان را می‌دهد که حجم بالاتری از بیماران، دسترسی جغرافیایی وسیع‌تر، زمان انتظار کوتاه‌تر و روش مؤثرتری برای کاهش بستری‌های قابل اجتناب را در بیمارستان ببینند [147 ] . با این حال، برای دستیابی به این مزایا، مهم است که مراقبت های اولیه از فناوری کافی برای پشتیبانی از معاینات و اطلاع رسانی نتایج برخوردار باشد و پزشکان و سایر متخصصان بهداشت در مورد نحوه استفاده از آن فناوری ها آموزش ببینند [148 ]]. شهرداری ها می توانند در مورد هر دو موضوع عمل کنند و در نتیجه دسترسی بهتر به مراقبت های بهداشتی را فراهم کنند.
دلایل دسترسی ضعیف پیچیده است و برخی از مناطق به بیش از یک راه حل نیاز دارند. اجرای موفقیت آمیز به زیرساخت عالی ارتباطات دیجیتال، همکاری بین خدمات و اطلاعات کافی در مورد راه حل های جدید برای متخصصان بهداشت و عموم مردم متکی است.
دوره-آموزش-حرفه-ای-gis

4.3. ارتباط شاخص زمان رانندگی با وزن جمعیت

تا به امروز، هیچ اتفاق نظری در مورد یک معیار استاندارد، نمایش دقیق و روش مناسب برای ارتباط دسترسی جغرافیایی وجود ندارد [ 16 ، 27 ، 31 ، 105 ، 149 ]، بنابراین اکثر نویسندگان از استفاده از معیارهای دسترسی ساده تر [ 150] دفاع می کنند.]. با این حال، شاخص زمان رانندگی با وزن جمعیت نشان داد که روش مناسبی برای اندازه‌گیری دسترسی جغرافیایی از شهرداری‌های پرتغالی به بیمارستان مرجع است. با توجه به پنج پارامتری که قبلاً مورد بحث قرار گرفت، این شاخص بر روی تحدید حدود مسیر سرشماری (تعریف منطقه مسکونی)، تعداد ساکنان در مسیر سرشماری (روش تجمیع)، زمان رسیدن به بیمارستان (اندازه گیری دسترسی جغرافیایی بین تقاضا و عرضه)، فاصله بر اساس شبکه (نوع فاصله) و نتیجه آشکار شده در دقیقه (واحد اندازه گیری).
سه دلیل اصلی ارتباط این شاخص را برای اندازه گیری دسترسی جغرافیایی به مراقبت های بهداشتی توضیح می دهد.
اولین مورد به وضوح فضایی داده ها مربوط می شود. پرتغال از نظر مساحت دارای واحدهای اداری بسیار متفاوتی است: شمال در مقایسه با واحدهای اداری در جنوب دارای واحدهای اداری بسیار کوچکتری است. تنوع جغرافیایی در بعد در مساحت واحدهای اداری یک مشکل سوگیری در نتایج محاسبه دسترسی وزن شده توسط جمعیت هنگام استفاده از مرکز شهرداری یا محله ایجاد می کند. به همین دلیل برای محاسبه زمان سفر و استفاده از مقدار جمعیت (وزن) موجود در این سرشماری از مرکز مسیر سرشماری (واحد فضایی نازکتر) استفاده شد. افزایش وضوح مکانی داده ها کیفیت جمعیت و زمان سفر را افزایش می دهد. در واقع، برخی از نویسندگان قبلاً به این موضوع پرداخته بودند [ 117، 151 ] به عنوان مشکلی که بر کیفیت جمع آوری داده های مکانی تأثیر می گذارد. نتایج به‌دست‌آمده با این شاخص دقت بیشتری دارد و برای سیاست‌گذاران مفیدتر است زیرا مشکلات محلی (مقیاس بسیار ظریف) دسترسی به بیمارستان‌ها را بهتر آشکار می‌کند.
مورد دوم مربوط به مقیاس است. منطقه کوچک برای به دست آوردن سطح مناسب تمایز منطقه و جلوگیری از خطاهای تخمین کافی است [ 77 ، 95 ، 98 ، 100 ، 115 ، 118 ]. با این حال، برای تصمیم گیرندگان کمتر مرتبط است زیرا به اندازه کافی با نیازهای آنها مطابقت ندارد. نمایش نتایج در واحدهای تجزیه و تحلیل که برای تصمیم گیرندگان مهم هستند، احتمال گنجاندن چنین نتایجی در سیاست را افزایش می دهد [ 15 ، 77 ، 112]]. بنابراین، یافتن مقیاسی که مناسب‌تر با ارزیابی و تصمیم‌گیری باشد، و همچنین تعادل بین دقت و ارتباط که ممکن است اقدامات بعدی را به خطر بیندازد، آسان نیست. با این روش، می توان از یک شاخص دسترسی جغرافیایی در سطح منطقه کوچک به یک شاخص محلی حرکت کرد بدون اینکه در یک سوگیری آماری قرار بگیریم که ممکن است به نتیجه گیری ها و سیاست های متفاوتی منجر شود [115 ، 152 ] . معیارهای دسترسی با وزن جمعیت این خطاها را به حداقل می‌رساند زیرا توزیع نابرابر جمعیت را در یک منطقه مورد مطالعه به حساب می‌آورند و قدرت و انعطاف‌پذیری رویکرد مبتنی بر مدل تعامل فضایی را یکپارچه می‌کنند [29 ]]. بنابراین، این معیارها در مطالعاتی که در آن دسترسی جغرافیایی به عنوان یک بعد از قلمرو برای بررسی ارتباط با پیامدهای سلامت گنجانده شده است، مناسب تر است [ 98 ]. بنابراین، ویژگی های این معیار باعث می شود که به راحتی در هر سطح اداری اعمال شود و ابزار مفیدی برای تصمیم گیرندگان باشد که در طراحی سیاست ها و برنامه های مداخله ای کمک می کند. به عنوان مثال، می‌توان از آن برای شناسایی میزانی استفاده کرد که افراد ساکن در مکان‌های مختلف ممکن است از کاربردهای آن سیاست‌ها یا برنامه‌های برنامه‌ریزی «نفع یا ضرر کنند». به این ترتیب، یک ابزار پشتیبانی تصمیم گیری با ظرفیت بهبود ارزیابی و در عین حال تصمیم گیری در سطوح محلی، منطقه ای و ملی است.
دلیل آخر بر اساس نتیجه نتیجه است. نتایج زمان رانندگی با وزن جمعیت به صورت زمان ارائه می شود که بر حسب دقیقه اندازه گیری می شود. از آنجایی که این یک معیار جهانی است که مستقیماً در واحدهای مطلق قابل تفسیر است، بنابراین برای قابل درک بودن نیازی به مقایسه با مقادیر دیگر ندارد. بنابراین، زمان رانندگی متناسب با جمعیت به طور قابل توجهی درک دسترسی به خدمات مراقبت های بهداشتی را با ارائه اطلاعات خوانا افزایش می دهد که آگاهی را افزایش می دهد و حکومت مبتنی بر شواهد را ترویج می کند و به یک گفتمان سازنده در مورد جهت گیری های آینده برای برنامه ریزی مراقبت های بهداشتی کمک می کند.
از این رو، رویکرد زمان رانندگی با وزن جمعیت: (1) استفاده بسیار ساده تر است. (2) به مناطق کم دسترسی محلی که در آن جمعیت زندگی می کنند حساس است. (3) توزیع جمعیت را در سطح منطقه کوچک در نظر می گیرد. (4) آگاهی سریع از مداخلات اولویت دار را برای تصمیم گیرندگان ملی و محلی در مورد اینکه کدام مناطق نیاز به مداخلات دارند، فراهم می کند. علاوه بر این، رویکرد وزن‌دهی به جمعیت از پایین به بالا، انعطاف‌پذیری زیادی را در ایجاد معیارهای دسترسی جغرافیایی در هر سطح جغرافیایی فراهم می‌کند که می‌تواند با نتایج مورد علاقه سلامت جمعیت مرتبط باشد [ 29]]. بنابراین، برای سیاستگذاران برای بهینه سازی ارائه خدمات و سازماندهی فعلی، که ممکن است منجر به بهبود کارایی و کاهش نابرابری شود، و برای محققان درک بهتری از مکانیسم های زیربنایی نابرابری در مراقبت، ارزشمند است. ارتباط محاسبه دسترسی جغرافیایی بالقوه به تجهیزات بهداشتی برای پیگیری سیاست های ارائه دهندگان خدمات اساسی است، با توجه به اینکه نیاز دائمی به نظارت بر انطباق با دستورالعمل های ملی در مورد عدالت، برای اطمینان از پوشش کامل ارائه خدمات مراقبت های بهداشتی و سلامت وجود دارد. مدیریت عملیاتی آنها و کمک به تحکیم سیاست های برنامه ریزی آینده در سطح ملی، منطقه ای و محلی.

4.4. محدودیت ها و تحولات آتی شاخص

از دانش ما این اولین مطالعه در پرتغال است که دسترسی جغرافیایی را بر اساس حوضه آبریز بیمارستان ها در نظر می گیرد. اکثر مطالعات منتشر شده تا به امروز نزدیکترین بیمارستان را برای ارزیابی دسترسی جغرافیایی در پرتغال در نظر می گیرند [ 27 , 105 , 106 , 127]. این امر به دلیل ناپایداری در تعیین حدود حوضه های آبریز بیمارستان و تغییرات مداوم در سازمان سلسله مراتبی بود. علاوه بر این، این اولین مطالعه ای است که شواهدی در مورد نامناسب بودن در نظر گرفتن مرکز شهرداری برای به حساب آوردن کل جمعیت در پرتغال ارائه می دهد، بدون توجه به توزیع فضایی جمعیت در داخل شهرداری، به ویژه در مناطق روستایی که اکثراً مناطق سرشماری انجام می شود. تراکم جمعیت کمتری دارند و استفاده از زمین عمدتاً غیر مسکونی است.
با این وجود، روش شناسی محدودیت هایی را ارائه می دهد که نیاز به آگاهی دارد. اول، دسترسی جغرافیایی به عنوان یک مفهوم ثابت بدون در نظر گرفتن تغییرات زمانی در خدمات و ارائه حمل و نقل در طول چرخه روزانه و هفته مدل‌سازی می‌شود. دوم، این روش بدون در نظر گرفتن مسائلی مانند تراکم جاده ها و وسایل حمل و نقل، شرایط سفر ایده آل را برای همه افراد در نظر می گیرد. ثالثاً، زمان‌های رانندگی متناسب با جمعیت فقط جنبه‌های فضایی دسترسی را در نظر می‌گیرد و این واقعیت را در نظر نمی‌گیرد که خدمات مراقبت‌های بهداشتی بین آنها متفاوت است و از نظر مکانی و زمانی به صورت زنجیره‌ای به هم مرتبط هستند یا حتی محدودیت‌های مالی، اجتماعی یا اقتصادی در دسترسی را در نظر می‌گیرند. به بیمارستان [ 76 ، 153]. چهارم، مقیاس دانه بندی شده می تواند با در نظر گرفتن بلوک ساختمانی که در آن جمعیت زندگی می کند، حتی کوچکتر باشد. در نهایت، این معیار به بررسی سرشماری وابسته است، زیرا هیچ پیش‌بینی جمعیت بر اساس سرشماری وجود ندارد، بنابراین به‌روزرسانی آن تنها هر ده سال یک بار امکان‌پذیر است.
برای بهبود جزئیات به‌دست‌آمده از این معیار، می‌توان پیشرفت‌های بیشتری را در مطالعات آینده معرفی کرد. برای مثال، مطالعات دیگر ممکن است داده‌های متفاوتی را در رابطه با خدمات بهداشتی (به عنوان مثال، ادغام بیمارستان‌های اسپانیایی نزدیک‌تر به مرز، ارزیابی دسترسی جغرافیایی به نزدیک‌ترین بیمارستان، در نظر گرفتن ظرفیت بیمارستان یا سایر انواع خدمات بهداشتی)، نحوه حمل‌ونقل (مثلاً) در نظر بگیرند. محاسبه زمان توسط وسایل حمل و نقل عمومی با توجه به روش اصلی حمل و نقل مورد استفاده توسط جمعیت یا با استفاده از میانگین سرعت سفر در جاده) و جمعیت (مثلاً با در نظر گرفتن سن جمعیت و استفاده بالقوه آن در خدمات بهداشتی و درمانی سالانه و نوسانات زمانی در جمعیت یا اعمال کاهش فاصله بر اساس استفاده واقعی از خدمات).

5. نتیجه گیری ها

این مطالعه شواهدی را ارائه می‌دهد که، اگرچه دسترسی جغرافیایی در طول سال‌ها بهبود یافته است، شهرداری‌ها هنوز تفاوت‌های قابل‌توجهی از نظر زمان لازم برای رسیدن به بیمارستان مرجع دارند. نتایج نشان می‌دهد که نابرابری‌ها هنوز قابل مشاهده است، به‌ویژه در شهرداری‌هایی با سهم بالایی از جمعیت مسن‌تر، زمان وزنی جمعیت بیش از 30 دقیقه و جوامع مرزی که نیاز به توجه بیشتری دارند.
با انعکاس وضعیت فعلی دسترسی جغرافیایی شهرداری های پرتغالی، این یافته ها می توانند به فرآیند تصمیم گیری، هم محلی و هم ملی، از نظر هدایت تلاش های فعلی و آینده برای کاهش نابرابری ها بین شهرداری ها کمک کنند. توجه داشته باشید که شهرداری هایی با دسترسی جغرافیایی ضعیف مشخص شده، توضیح داده شده، بحث شده و پیشنهاداتی برای سیاست گذاران ارائه شده است.
ارزش استفاده از این رویکرد نیز نشان داده شده است و به حوزه برنامه ریزی مراقبت های بهداشتی، سلامت جمعیت، بهداشت عمومی و احتمالاً سایر خدمات انسانی کمک می کند. اگرچه این مطالعه بر روی یک کشور پیرامونی اتحادیه اروپا مانند پرتغال متمرکز است، روش شناسی احتمالاتی را برای تحقیقات آینده برای اطلاع رسانی برنامه ریزی و اجرای مراقبت های بهداشتی محلی، منطقه ای و ملی در جاهای دیگر نشان می دهد. این نتایج نشان می‌دهد که می‌توان با تولید شاخصی که مستقیماً در واحدهای مطلق قابل تفسیر است، جزئیات اطلاعات سطح کوچک را به سطح اداری بزرگ‌تری رساند و بنابراین به آسانی با سیاست‌گذاران و جامعه مدنی قابل انتقال و درک آسان است. . این مزیت نتیجه مستقیم تفکیک فضایی و روش تجمیع این تحقیق است. بنابراین، این روش گامی رو به جلو از نظر اندازه گیری و ارتباط دسترسی جغرافیایی است.

منابع

  1. سانتانا، پی. آلمندرا، آر. سلامت پرتغالی ها در چهار دهه گذشته. مدیترانه 2018 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  2. یانگ، D.-HH; گورج، آر. Mullner, R. مقایسه روش های مبتنی بر GIS اندازه گیری دسترسی فضایی به خدمات بهداشتی. جی. مد. سیستم 2006 ، 30 ، 23-32. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  3. گو، ایکس. ژانگ، ال. تائو، اس. Xie، B. دسترسی فضایی به خدمات مراقبت های بهداشتی در حومه شهری: مورد Qingpu، شانگهای. بین المللی جی. محیط زیست. Res. بهداشت عمومی 2019 ، 16 ، 225. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ نسخه سبز ]
  4. Yenisetty، PT; بهادور، ص. اندازه گیری دسترسی به ASF های مختلف از حمل و نقل عمومی با استفاده از اندازه گیری های فاصله مکانی در شهرهای هند. ISPRS Int. J. Geo-Inf. 2020 ، 9 ، 446. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  5. Padeiro, M. مقایسه روش های جایگزین برای اندازه گیری دسترسی عابر پیاده به داروخانه های جامعه. سرویس سلامت نتایج Res. روش. 2018 ، 18 ، 1-16. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  6. کمیسیون اروپایی. تحقق اهداف توسعه پایدار در سطح محلی و منطقه ای . کمیسیون اروپا: بروکسل، بلژیک، 2018. [ Google Scholar ]
  7. Zaucha، J. کومورنیکی، تی. بومه، ک. سوویاتک، دی. زوبر، P. کلیدهای سرزمینی برای نزدیکتر کردن دستور کار سرزمینی اتحادیه اروپا و اروپا 2020. Eur. طرح. گل میخ. 2014 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  8. مراد، الف. استفاده از GIS برای تعیین تغییرات دسترسی به سلامت در شهر جده، عربستان سعودی. ISPRS Int. J. Geo-Inf. 2018 ، 7 ، 254. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ نسخه سبز ]
  9. خاخ، ع.ک. سریع، V. دسترسی فضایی به خدمات مراقبت های اولیه بهداشتی با وسایل سفر چندوجهی: سنتز و مطالعه موردی در شهر کلگری. بین المللی جی. محیط زیست. Res. بهداشت عمومی 2019 ، 16 ، 270. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ نسخه سبز ]
  10. الجنیدی، AM; Levinson، DM دسترسی به مقصدها: توسعه اقدامات دسترسی . بخش خدمات تحقیقاتی وزارت حمل و نقل مینه سوتا: مینیاپولیس، MN، ایالات متحده آمریکا، 2006. [ Google Scholar ]
  11. پنچانسکی، آر. توماس، JW مفهوم دسترسی: تعریف و رابطه با رضایت مصرف کننده. پزشکی Care 1981 , 19 , 127-140. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ]
  12. گلزار، L. دسترسی به مراقبت های بهداشتی. J. Nurs. دانش پژوه. 1999 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ]
  13. جوزف، AE; فیلیپس، دسترسی و استفاده از DR: دیدگاه های جغرافیایی در ارائه مراقبت های بهداشتی . هارپر و رو: لندن، بریتانیا، 1984; ISBN 0063182769. [ Google Scholar ]
  14. Guagliardo، MF دسترسی فضایی مراقبت های اولیه: مفاهیم، ​​روش ها و چالش ها. بین المللی J. Health Geogr. 2004 ، 3 ، 3. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ] [ نسخه سبز ]
  15. Geurs، KT; van Wee, B. ارزیابی دسترسی از استفاده از زمین و استراتژی های حمل و نقل: بررسی و جهت تحقیق. J. Transp. Geogr. 2004 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  16. کامبر، ای جی. براندون، سی. رادبرن، آر. تحلیل فضایی تغییرات دسترسی به سلامت: پیوند دادن جغرافیا، وضعیت اجتماعی-اقتصادی و ادراک دسترسی. بین المللی J. Health Geogr. 2011 ، 10 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  17. جوزف، AE; Bantock، PR اندازه گیری دسترسی فیزیکی بالقوه به پزشکان عمومی در مناطق روستایی: روش و مطالعه موردی. Soc. علمی پزشکی 1982 ، 16 ، 85-90. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  18. نی، ج. لیانگ، ام. لین، ی. وو، ی. وانگ، سی. روش حوضه آبریز شناور دو مرحله ای چند حالته (2SFCA) برای اندازه گیری قابلیت دسترسی فضایی بالقوه خدمات مراقبت های بهداشتی. ISPRS Int. J. Geo-Inf. 2019 ، 8 ، 236. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ نسخه سبز ]
  19. میزن، ا. فرای، آر. گرینل، دی. راجرز، SE کمی کردن خطای مرتبط با تکنیک‌های مبتنی بر GIS جایگزین برای اندازه‌گیری دسترسی به خدمات مراقبت‌های بهداشتی. AIMS Public Health 2015 ، 2 ، 746-761. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ]
  20. ژو، ایکس. یو، ز. یوان، ال. وانگ، ال. Wu, C. اندازه‌گیری دسترسی به تسهیلات بهداشتی برای جمعیت‌هایی با حالت‌های حمل‌ونقل چندگانه با در نظر گرفتن انتخاب حالت حمل‌ونقل مسکونی. ISPRS Int. J. Geo-Inf. 2020 ، 9 ، 394. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  21. لی دبورا، OM; ریه چیو، من؛ کائو، ک. دسترسی جغرافیایی پزشکان عمومی سیستم کمک به سلامت جامعه برای جمعیت سالمند در سنگاپور: مطالعه موردی بر روی سالمندان ساکن در آپارتمان های هیئت مدیره توسعه مسکن. بین المللی جی. محیط زیست. Res. بهداشت عمومی 2018 ، 15 ، 1988. [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ Green Version ]
  22. Geurs، KT; Ritsema van Eck, J. Accessibility Measures: Review and Applications ; Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu: اوترخت، هلند، 2001; جلد 787، در دسترس آنلاین: wwww.rivm.nl/bibliotheek/rapporten/408505006.html (دسترسی در 6 آوریل 2020).
  23. سانتانا، پی. فریتاس، ا. کاستا، سی. واز، ع. فریتاس، Â. کاستا، سی. ارزیابی سلامت جمعیت: انتخاب ابعاد و شاخص‌های اصلی از طریق رویکرد مشارکتی. یورو جی. جئوگر. 2015 ، 6 ، 51-63. [ Google Scholar ]
  24. McGrail، MR دسترسی فضایی به مراقبت های بهداشتی اولیه با استفاده از روش حوضه آبریز شناور دو مرحله ای: ارزیابی پیشرفت های اخیر. بین المللی J. Health Geogr. 2012 ، 11 ، 50. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ نسخه سبز ]
  25. Santana، P. Acessibilidade e Utilização dos Serviços de Saúde. Ensaio Metodológico em Geografia da Sáúde ; CCDR-Centro/ARSCentro: Coimbra، پرتغال، 1995. [ Google Scholar ]
  26. مک لافرتی، SL GIS و مراقبت های بهداشتی. آنو. Rev. Public Health 2003 ، 24 ، 25-42. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ]
  27. سا مارکز، تی. سارایوا، م. ریبیرو، دی. آمانته، ا. سیلوا، دی. Melo، P. دسترسی به خدمات مورد علاقه عمومی در برنامه ریزی سیستم شهری چند مرکزی: مورد پرتغال. یورو طرح. گل میخ. 2020 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  28. ماهسواران، ر. پیرسون، تی. جردن، اچ. بلک، دی. محرومیت اجتماعی-اقتصادی، مسافت سفر، محل خدمت، و پذیرش غربالگری سرطان سینه در شمال دربی‌شایر، بریتانیا. J. Epidemiol. Community Health 2006 , 60 , 208. [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  29. لو، اچ. ژانگ، ایکس. Holt، JB; کانی، دی. کرافت، JB کمی سازی دسترسی فضایی در تحقیقات و تحقیقات بهداشت عمومی: برنامه ای برای فروشگاه های الکل در محل، ایالات متحده، 2013. بین المللی. J. Health Geogr. 2018 ، 17 ، 23. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ نسخه سبز ]
  30. آپاریسیو، پی. Cloutier, MS; Shearmur، R. مورد بیابان های غذایی گمشده مونترال: ارزیابی دسترسی به سوپرمارکت های مواد غذایی. بین المللی J. Health Geogr. 2007 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ][ نسخه سبز ]
  31. Neutens، T. دسترسی، برابری و مراقبت های بهداشتی: بررسی و دستورالعمل های تحقیق برای جغرافیدانان حمل و نقل. J. Transp. Geogr. 2015 ، 43 ، 14-27. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  32. پیرس، جی. ویتن، ک. هیسکوک، آر. Blakely، T. آیا محله های محروم اجتماعی از منابع اجتماعی مرتبط با سلامت محروم هستند؟ بین المللی J. Epidemiol. 2007 ، 36 ، 348-355. [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  33. کلی، سی. هولم، سی. فراگر، تی. کلارک، جی. آیا تفاوت در زمان سفر یا مسافت تا مراقبت‌های بهداشتی برای بزرگسالان در کشورهای شمالی جهانی با تأثیر بر نتایج سلامت مرتبط است؟ بررسی سیستماتیک BMJ Open 2016 , 6 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  34. بیسونت، ال. ویلسون، ک. بل، اس. شاه، محله های TI و دسترسی بالقوه به مراقبت های بهداشتی: نقش عوامل فضایی و فضایی. Health Place 2012 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  35. Rosero-Bixby، L. دسترسی فضایی به مراقبت های بهداشتی در کاستاریکا و ارزش آن: یک مطالعه مبتنی بر GIS. Soc. علمی پزشکی 2004 ، 58 ، 1271-1284. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  36. وانگ، اف. مک لافرتی، اس. اسکامیلا، وی. لو، ال. تشخیص سرطان پستان در مراحل آخر و دسترسی به مراقبت های بهداشتی در ایلینوی. پروفسور Geogr. 2008 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ][ نسخه سبز ]
  37. Hsia، RYJ; شن، YC افزایش بسته شدن مراکز ترومای بیمارستانی به طور نامتناسبی بر جمعیت آسیب پذیر فشار وارد می کند. اداره بهداشت 2011 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ][ نسخه سبز ]
  38. فایت، ی. Coindre، JM; دالبان، سی. گوین، اف. دی پینیو، جی. فارسی، ف. دوسیمتییر، اف. Chemin-Airiau، سی. ژان دنیس، م. چاباود، س. و همکاران دسترسی جغرافیایی شبکه های ارجاع در فرانسه نتایج متوسط ​​از برنامه تحقیقاتی IGéAS. بین المللی جی. محیط زیست. Res. بهداشت عمومی 2018 ، 15 ، 2204. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ] [ نسخه سبز ]
  39. بیرد، جی. فلین، آر. باکستر، جی. دانلی، ام. لارنس، جی. زمان سفر و مراقبت از سرطان: نمونه ای از قانون مراقبت معکوس؟ بهداشت از راه دور روستایی 2008 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  40. اونگا، تی. دوئل، ای جی. شی، ایکس. وانگ، دی. دمیدنکو، ای. Goodman, D. دسترسی جغرافیایی به مراقبت از سرطان در ایالات متحده سرطان 2008 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  41. بلیز، اس. دژاردین، او. بوترو، اس. Launoy، G. تعیین کننده های اجتماعی دسترسی به مراکز مراقبت مرجع برای بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال – تجزیه و تحلیل چند سطحی. یورو J. Cancer 2006 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  42. Wu، HC; Tseng، MH ارزیابی نابرابری ها در منابع مراقبت از جامعه سالمندان: با استفاده از شاخص دسترسی و نابرابری جغرافیایی. بین المللی جی. محیط زیست. Res. بهداشت عمومی 2018 ، 15 ، 1353. [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ Green Version ]
  43. بوچمولر، TC; جاکوبسون، ام. وولد، سی. تا بیمارستان چقدر فاصله دارد؟ تأثیر تعطیلی بیمارستان بر دسترسی به مراقبت جی. اقتصاد سلامت. 2006 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  44. دوتش، جی. خلبان، ای. سانتانا، پی. کرافت، تی. موانع بالقوه در دسترسی به مراقبت های بهداشتی جمعیت سالمند تحت تأثیر بحران اقتصادی و توافقنامه ترویکا: یک مطالعه موردی کیفی در لیسبون، پرتغال. بین المللی J. Equity Health 2017 ، 16 ، 184. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  45. آرکوری، TA; Gesler، WM; پریسر، جی اس؛ شرمن، جی. اسپنسر، جی. پرین، ج. اثرات جغرافیا و رفتار فضایی بر استفاده از خدمات بهداشتی در میان ساکنان یک منطقه روستایی. سرویس سلامت Res. 2005 ، 40 ، 135-155. [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  46. سید، ST; گربر، BS; شارپ، LK سفر به سمت بیماری: موانع حمل و نقل برای دسترسی به مراقبت های بهداشتی. J. Community Health 2013 ، 38 ، 976-993. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ][ نسخه سبز ]
  47. پیرس، RP; ویلیامسون، HA; Kruse، RL فاصله، استفاده از منابع، و مرگ و میر در میان ساکنان روستایی میسوری مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد. J. بهداشت روستایی 1998 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  48. فریدمن، جی.ام. هاگاندر، ال. هیوز، سی دی; نش، کالیفرنیا؛ لیندن، AF; بلواسوم، جی. Meara، JG فاصله تا بیمارستان و استفاده از خدمات جراحی در هائیتی: آیا کودکان، مادران زایمان، و بیماران با شرایط جراحی اورژانسی موانع جغرافیایی بیشتری را برای مراقبت های جراحی تجربه می کنند؟ بین المللی J. طرح سلامت. مدیریت 2013 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ]
  49. بروال، ج. Gravely-Witte، S. ساسکین، ن. استوارت، دی. مکفرسون، ا. Grace, SL زمان رانندگی تا توانبخشی قلبی: در چه مرحله ای بر استفاده تأثیر می گذارد؟ بین المللی J. Health Geogr. 2010 ، 9 ، 1-11. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ][ نسخه سبز ]
  50. مالکویست، م. سهل، ن. انجام دهید، TT; اریکسون، ال. پرسون، L.Å. پوسیدگی فاصله در استفاده از مراقبت زایمان مرتبط با مرگ و میر نوزادان مطالعه موردی مرجع در شمال ویتنام. BMC Public Health 2010 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  51. مونه، ای. رامی، سی. مینیلو، آ. ژوست، وی. کارل، دی. دی مارتینو، V. زمینه اجتماعی و اقتصادی، فاصله تا مراقبت های اولیه و تشخیص هپاتیت C: یک مطالعه مبتنی بر جمعیت فرانسه. Soc. علمی پزشکی 2008 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  52. د سوزا، وی سی. Strachan، DP رابطه بین زمان سفر به نزدیکترین بیمارستان و بقا از پارگی آنوریسم آئورت شکمی: مطالعه پیوند رکورد. J. بهداشت عمومی 2005 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  53. وی، ال. Lang، CC; سالیوان، اف.ام. بویل، پی. وانگ، جی. پرینگل، SD; تأثیر مک دونالد، TM بر مرگ و میر به دنبال اولین انفارکتوس حاد میوکارد در فاصله خانه و بیمارستان: مطالعه کوهورت. Heart 2008 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  54. لیون، آر.ام. Cobbe, SM; بردلی، جی.ام. گراب، NR زنده ماندن از ایست قلبی خارج از بیمارستان در خانه: قرعه کشی کدپستی؟ ظهور. پزشکی J. 2004 , 21 , 619-624. [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  55. جونز، AP; هاینز، آر. Sauerzapf، V. کرافورد، اس ام. ژائو، اچ. فورمن، دی. زمان سفر به مراقبت های بهداشتی و نجات از سرطان در شمال انگلستان. یورو J. Cancer 2008 ، 44 ، 269-274. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  56. کمپبل، NC; الیوت، AM; شارپ، ال. ریچی، LD; کسیدی، جی. Little, J. تفاوت های روستایی و شهری در مرحله تشخیص سرطان روده بزرگ و ریه. برادر J. Cancer 2001 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ][ نسخه سبز ]
  57. جونز، AP; هاینز، آر. Sauerzapf، V. کرافورد، اس ام. ژائو، اچ. فورمن، دی. زمان سفر به بیمارستان و درمان سرطان سینه، کولون، رکتوم، ریه، تخمدان و پروستات. یورو J. Cancer 2008 ، 44 ، 992-999. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  58. جونز، AP; بنتام، جی. Horwell, C. دسترسی به خدمات بهداشتی و مرگ و میر ناشی از آسم. بین المللی J. Epidemiol. 1999 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ]
  59. کامبیر، ای. شاریر، اچ. Le Vaillant، M. میشاوت، اف. فردینوس، سی. آمات رز، ج.م. گویون، جی بی. کوانتین، سی. Zeitlin، J. نابرابری های سلامت پری ناتال و دسترسی به خدمات زایمان در یک منطقه روستایی فرانسه: بسته شدن واحدهای زایمان در بورگوندی. Health Place 2013 ، 24 ، 225-233. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ]
  60. راولی، ا. جاگر، ک. د گروت، ام. ارویچ، جی. راینینکس ون دریل، جی. ترومپ، ام. اسکس، م. ابوحنا، ع. Mol, B. زمان سفر از خانه تا بیمارستان و پیامدهای نامطلوب پری ناتال در زنان در ترم در هلند. BJOG Int. J. Obstet. زنان و زایمان. 2011 ، 118 ، 457-465. [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  61. کمپبل، NC; الیوت، AM; شارپ، ال. ریچی، LD; کسیدی، جی. Little, J. عوامل روستایی و بقا از سرطان: تجزیه و تحلیل ثبت سرطان اسکاتلند. برادر J. Cancer 2000 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  62. مک کوی، CE; منچین، م. سامپسون، اس. اندرسون، سی. کان، سی. خدمات اورژانس پزشکی خارج از بیمارستان و زمان حمل و نقل و ارتباط آنها با مرگ و میر در بیماران ترومایی که به یک مرکز ترومای سطح شهری مراجعه می کنند. ان ظهور. پزشکی 2013 ، 61 ، 167-174. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  63. کلارک، جی آر. Trooskin، SZ; دوشی، پی جی. گرینوالد، ال. حالت، CJ زمان لاپاراتومی برای خونریزی داخل شکمی ناشی از تروما بر بقای تاخیر تا 90 دقیقه تأثیر می گذارد. جی تروما 2002 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  64. تیلور، ا. پتیت، سی. آیا خدمات بهداشتی در نیو ساوت ولز در جایی که مورد نیاز است در دسترس است؟ استفاده از AURIN برای درک برابری توزیع خدمات و تقاضای آینده. Appl. تف کردن مقعدی سیاست 2020 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  65. Braveman، P. نابرابری های سلامت و برابری سلامت چیست؟ ما باید شفاف باشیم. 2014 ، 129 ، 5-8 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  66. رویز، وی. Veneri, P. اندازه گیری دسترسی به خدمات عمومی: مورد بیمارستان های دولتی ; کارگروه OECD در مورد شاخص های سرزمینی: پاریس، فرانسه، 2012. [ Google Scholar ]
  67. Braveman، P. نظارت بر برابری در سلامت: رویکردی سیاست مدار در کشورهای با درآمد کم و متوسط ​​(WHO/CHS/HSS/98.1) . سازمان بهداشت جهانی: ژنو، سوئیس، 1998. [ Google Scholar ]
  68. شن، Y.-C.; تغییرات Hsia، RY در دسترسی بخش اضطراری بین سال های 2001 و 2005 در میان جمعیت های عمومی و آسیب پذیر. صبح. J. بهداشت عمومی 2010 ، 100 ، 1462-1469. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ]
  69. کاساس، آی. دلمل، ای. وارلا، الف. یک رویکرد فضا-زمان برای انتشار اطلاعات ارائه خدمات بهداشتی. بین المللی Reg. علمی Rev. 2010 , 33 , 134-156. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  70. آلکاراز، کی. کروتر، مگاوات؛ برایان، RP استفاده از GIS برای شناسایی تنظیمات بهینه برای پیشگیری و کنترل سرطان در جوامع آفریقایی آمریکایی. قبلی پزشکی 2009 ، 49 ، 54-57. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ][ نسخه سبز ]
  71. الطائر، ع. کلارک، ای. Longenecker، JC; Whitty، CJ دسترسی فیزیکی و استفاده از خدمات بهداشتی در یمن. بین المللی J. Health Geogr. 2010 ، 9 ، 38. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ] [ نسخه سبز ]
  72. پولو، جی. آکوستا، سی ام. فریرا، اف. مدل های دیاس، RA مکان-تخصیص و دسترسی برای بهبود برنامه ریزی فضایی خدمات بهداشت عمومی. PLoS ONE 2015 ، 10 ، e0119190. [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  73. Costa, C. Localização Óptima do Futuro Hospital de Sintra: Aplicação de Modelos de Location-Allocation no Planeamento de Cuidados de Saúde ; مدرسه مدیریت اطلاعات NOVA: لیسبون، پرتغال، 2011. [ Google Scholar ]
  74. شوورمن، ن. فیدلر، آر اس؛ گرزیبوفسکی، SCW; Grund، D. تعریف حوضه های بیمارستانی منطقی برای مناطق غیر شهری بر اساس زمان سفر. بین المللی J. Health Geogr. 2006 ، 5 ، 43. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ نسخه سبز ]
  75. پاتل، AB; واترز، NM; قالی، WA تعیین مناطق جغرافیایی و جمعیت با دسترسی به موقع به امکانات کاتتریزاسیون قلبی برای مراقبت از انفارکتوس حاد میوکارد در آلبرتا، کانادا. بین المللی J. Health Geogr. 2007 ، 6 ، 47. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ نسخه سبز ]
  76. وان، ن. ژان، FB; زو، بی. Chow, E. یک رویکرد ارزیابی دسترسی نسبی فضایی برای تجزیه و تحلیل دسترسی فضایی بالقوه به خدمات سرطان کولورکتال در تگزاس. Appl. Geogr. 2012 ، 32 ، 291-299. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  77. بل، اس. ویلسون، ک. بیسونت، ال. شاه، ت. دسترسی به مراقبت های بهداشتی اولیه: آیا محله محل سکونت مهم است؟ ان دانشیار صبح. Geogr. 2013 ، 103 ، 85-105. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  78. ری، ن. Ebener, S. AccessMod 3.0: محاسبه پوشش جغرافیایی و دسترسی به خدمات مراقبت های بهداشتی با استفاده از حرکت ناهمسانگرد بیماران. بین المللی J. Health Geogr. 2008 ، 7 ، 63. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  79. Braveman، P. Gottlieb, L. عوامل اجتماعی تعیین کننده سلامت: وقت آن است که علل علل را در نظر بگیریم. 2014 ، 129 ، 19-31 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ][ نسخه سبز ]
  80. والش، اس جی. صفحه، PH; گسلر، مدل‌های هنجاری WM و برنامه‌ریزی مراقبت‌های بهداشتی: شبیه‌سازی‌های مبتنی بر شبکه در یک محیط سیستم اطلاعات جغرافیایی سرویس سلامت Res. 1997 ، 32 ، 243. [ Google Scholar ] [ PubMed ]
  81. کای، ای. لیو، ی. جینگ، ی. ژانگ، ال. لی، جی. یین، سی. ارزیابی دسترسی فضایی امکانات مراقبت از سالمندان مسکونی عمومی و خصوصی: مطالعه موردی در ووهان، چین مرکزی. ISPRS Int. J. Geo-Inf. 2017 ، 6 ، 304. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ نسخه سبز ]
  82. هو، اس. آهنگ، دبلیو. لی، سی. لو، جی. برابری فضایی خانه های سالمندان در چانگچون: تحلیل حالت های چند سفر. ISPRS Int. J. Geo-Inf. 2019 ، 8 ، 223. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ نسخه سبز ]
  83. فرو، آر. هیگز، جی. هاردینگ، جی. لانگفورد، ام. بررسی قابلیت استفاده از داده های جغرافیایی از دیدگاه جغرافیای سلامت با استفاده از تحلیل حساسیت: مثالی از دسترسی بالقوه به مراقبت های بهداشتی اولیه. J. Transp. سلامت 2017 ، 6 ، 128-142. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  84. رودریگز، آ. سانتانا، پی. سانتوس، آر. Nogueira، H. بهینه سازی شبکه فوریت-اضطراری در سرزمین اصلی پرتغال: روشی برای سازماندهی مجدد فضایی ظرفیت موجود. در مجموعه مقالات چهل و هفتمین کنگره انجمن علمی منطقه ای اروپا “حکومت محلی و توسعه پایدار” ؛ انجمن علمی منطقه ای اروپا: پاریس، فرانسه، 2007. [ Google Scholar ]
  85. شاه، تی. بل، اس. ویلسون، ک. دسترسی فضایی به خدمات مراقبت های بهداشتی: شناسایی محله های بدون خدمات در مناطق شهری کانادا. PLoS ONE 2016 , 11 , e0168208. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  86. پارکر، ای بی. کمپبل، JL اندازه گیری دسترسی به مراقبت های اولیه پزشکی: چند نمونه از استفاده از سیستم های اطلاعات جغرافیایی. محل سلامت 1998 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  87. ساساکی، اس. کامبر، ای جی. سوزوکی، اچ. Brunsdon، C. استفاده از الگوریتم‌های ژنتیک برای بهینه‌سازی برنامه‌ریزی سلامت فعلی و آینده – مثالی از مکان‌های آمبولانس. بین المللی J. Health Geogr. 2010 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  88. باتن، آر. اسپاسوا، اس. وانهرکه، بی. کاستر، اس. نابرابری در دسترسی به مراقبت های بهداشتی. بررسی سیاست های ملی 2018 ; کمیسیون اروپا: بروکسل، بلژیک، 2018. [ Google Scholar ]
  89. OECD / رصدخانه اروپایی سیستم ها و سیاست های سلامت. پرتغال: نمایه سلامت کشور 2017، وضعیت سلامت در اتحادیه اروپا ؛ انتشارات OECD: بروکسل، بلژیک، 2017. [ Google Scholar ]
  90. Santana، P. Utilização dos cuidados hospitalares: Uma abordagem da geografia da saúde. در As Reformas dos Sistemas de Saúde ; Vaz, A., Ramos, F., Pereira, J., Eds. APES: لیسبون، پرتغال، 1996; ص 182-208. [ Google Scholar ]
  91. واز، س. راموس، پی. سانتانا، P. اثرات فاصله بر دسترسی به بخش های اورژانس در پرتغال. Saúde e Soc. 2014 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  92. کاستا، سی. تندوریو، JA; سانتانا، ص. مرگ و میر قابل قبول و دسترسی جغرافیایی به مراقبت های بهداشتی در پرتغال. در مجموعه مقالات سومین کنگره بین‌المللی ساود دو آی‌پلیریا، لیریا، پرتغال، 1 ژوئیه 2016؛ جلد 16. [ Google Scholar ]
  93. Perista، P. ESPN گزارش موضوعی در مورد نابرابری در دسترسی به مراقبت های بهداشتی-پرتغال . کمیسیون اروپا: بروکسل، بلژیک، 2018. [ Google Scholar ]
  94. Assembleia da Pública Lei-Quadro da Transferência de Competências به عنوان Autarquias Locais و به عنوان Entidades Intermunicipais. در دسترس آنلاین: https://dre.pt/application/conteudo/116068877 (دسترسی در 10 ژوئن 2020).
  95. هیکو، جی. اسمویر-تومیک، کی. هاجسون، MJ اندازه‌گیری دسترسی فضایی محله به امکانات شهری: آیا خطای تجمع اهمیت دارد؟ محیط زیست طرح. A 2002 , 34 , 1185-1206. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  96. آپاریسیو، پی. Shearmur، RG; بروچو، م. دوسو، جی. اندازه گیری فاصله در زمینه سیاست علوم اجتماعی: مزایا و هزینه های استفاده از فواصل شبکه در هشت منطقه شهری کانادایی. جی. جئوگر. Inf. تصمیم می گیرد. مقعدی 2003 ، 7 ، I05-I31. [ Google Scholar ]
  97. Handy، SL; Niemeier، DA اندازه گیری دسترسی: کاوش در مسائل و جایگزین. محیط زیست طرح. یک اقتصاد. Sp. 1997 ، 29 ، 1175-1194. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  98. آپاریسیو، پی. عبدالمجید، م. ریوا، م. Shearmur، R. مقایسه رویکردهای جایگزین برای اندازه‌گیری دسترسی جغرافیایی خدمات بهداشتی شهری: انواع فاصله و مسائل مربوط به خطای تجمع. بین المللی J. Health Geogr. 2008 ، 7 ، 7. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ] [ نسخه سبز ]
  99. روکت، آر. نونس، بی. Painho، M. ارتباط سطح تجمع فضایی و روش های کاربردی در تجزیه و تحلیل توزیع جغرافیایی مرگ و میر ناشی از سرطان در سرزمین اصلی پرتغال (2009-2013). مردمی متر سلامت 2018 ، 16 ، 6. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  100. آپاریسیو، پی. گلب، جی. دوبه، ع. کینگهام، اس. گووین، ال. Robitaille، É. رویکردهای اندازه‌گیری دسترسی فضایی بالقوه به خدمات بهداشتی شهری مورد بازبینی قرار گرفت: انواع فاصله و مسائل مربوط به خطای تجمع. بین المللی J. Health Geogr. 2017 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  101. دلامتر، PL; مسینا، جی پی؛ شورتریج، AM; Grady، SC اندازه گیری دسترسی جغرافیایی به مراقبت های بهداشتی: روش های شطرنجی و مبتنی بر شبکه. بین المللی J. Health Geogr. 2012 ، 11 ، 15. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ نسخه سبز ]
  102. دیوولف، بی. نویتنز، تی. De Weerdt، Y.; Van De Weghe، N. دسترسی به مراقبت های بهداشتی اولیه در بلژیک: ارزیابی سیاست های اعطای کمک های مالی در مناطق کمبود. BMC Fam. تمرین کنید. 2013 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  103. لو، دبلیو. وانگ، اف. اندازه گیری دسترسی فضایی به مراقبت های بهداشتی در یک محیط GIS: سنتز و مطالعه موردی در منطقه شیکاگو. محیط زیست طرح. B طرح. دس 2003 ، 30 ، 865-884. [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  104. بویزجولی، جی. El-Geneidy، A. نوسانات روزانه در حمل و نقل و در دسترس بودن شغل: ارزیابی مقایسه ای از معیارهای دسترسی حساس به زمان. J. Transp. Geogr. 2016 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  105. فریریا، اس. Tavares، AO; جولیائو، RP مزایای ارزیابی مبتنی بر پیوند دسترسی به خدمات بهداشتی: آشکار کردن شکاف‌ها در منطقه مرکزی پرتغال. خط‌مشی استفاده از زمین 2019 ، 87 ، 104034. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  106. پولزین، پی. بورخس، جی. کوئلیو، A. یک روش حوضه آبریز شناور دو مرحله ای با تراکم هسته توسعه یافته برای تجزیه و تحلیل دسترسی به مراقبت های بهداشتی. محیط زیست طرح. B طرح. دس 2014 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  107. لنگفورد، ام. هیگز، جی. جونز، اس. درک تغییرات فضایی در دسترسی به بانک ها با استفاده از تکنیک های حوزه آبریز شناور متغیر. Appl. تف کردن مقعدی سیاست 2020 ، 1-24. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  108. زو، ال. ژونگ، اس. تو، دبلیو. ژنگ، جی. او هست.؛ بائو، جی. Huang، C. ارزیابی دسترسی فضایی به منابع پزشکی در سطح جامعه در شنژن، چین. بین المللی جی. محیط زیست. Res. بهداشت عمومی 2019 ، 16 ، 242. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ] [ نسخه سبز ]
  109. جمشو، س. گوشه، آر. Dewan، A. تجزیه و تحلیل فضایی-زمانی دسترسی مکانی به مراقبت های بهداشتی اولیه در بوتان. ISPRS Int. J. Geo-Inf. 2015 ، 4 ، 1584-1604. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  110. Padeiro, M. دسترسی جغرافیایی به داروخانه های محلی توسط سالمندان در کلانشهر لیسبون. Res. Soc. ادم فارم. 2018 ، 14 ، 653-662. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ]
  111. برابین، ال. Skelly، C. مدل سازی دسترسی جمعیت به بیمارستان های دولتی نیوزلند. بین المللی J. Health Geogr. 2002 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  112. شوورمن، ن. بروبه، م. Crooks, VA اندازه گیری دسترسی فضایی بالقوه به پزشکان مراقبت های بهداشتی اولیه با استفاده از یک مدل گرانش اصلاح شده. می توان. Geogr./Le Géographe Can. 2010 ، 54 ، 29-45. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  113. بات، سی. هندی، اس. کوکلمن، ک. محمسنی، ح. چن، کیو. وستون، LL; هندی، اس. محمسنی، ح. Weston, LL Urban Accessibility Index: Literature Review ; دانشگاه تگزاس در آستین: آستین، تگزاس، ایالات متحده آمریکا، 2000. [ Google Scholar ]
  114. تنکانن، اچ. سارسلمی، پ. جرو، او. سالونن، ام. Toivonen، T. تحقیقات بهداشتی به اقدامات دسترسی جامع تری نیاز دارد: یکپارچه سازی زمان و حالت های حمل و نقل از داده های باز. بین المللی J. Health Geogr. 2016 ، 15 ، 23. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ] [ نسخه سبز ]
  115. Openshaw, S. مسئله واحد منطقه ای قابل تغییر. مفاهیم و فنون در جغرافیای مدرن ; Geobooks: Norwich، UK، 1984. [ Google Scholar ]
  116. ژانگ، ایکس. لو، اچ. Holt، JB مدلسازی دسترسی فضایی به پارکها: یک مطالعه ملی. بین المللی J. Health Geogr. 2011 ، 10 ، 31. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ نسخه سبز ]
  117. رودریگز، AM; Tenedório، JA تجزیه و تحلیل حساسیت خودهمبستگی فضایی با استفاده از تنظیمات هندسی متمایز: رهنمودهایی برای جغرافیدان کمی بین المللی جی. آگریک. محیط زیست Inf. سیستم 2016 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  118. Diez Roux, AV بررسی اثرات محله و منطقه بر سلامت. صبح. J. بهداشت عمومی 2001 ، 91 ، 1783-1789. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ]
  119. آلمندرا، آر. سانتانا، پی. Vasconcelos، J. شواهدی از محرومیت اجتماعی در الگوهای فضایی مرگ و میر بیش از حد زمستان. بین المللی J. بهداشت عمومی 2017 ، 62 ، 849-856. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ][ نسخه سبز ]
  120. سانتانا، پی. کاستا، سی. لوریرو، آ. راپوسو، جی. Boavida، JM جغرافیای دیابت شیرین در پرتغال: چگونه زمینه بر خطر مرگ تأثیر می گذارد. Acta Med. بندر. 2014 ، 27 ، 309-317. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ]
  121. سانتانا، پی. کاستا، سی. کاردوسو، جی. لوریرو، آ. Ferrão، J. خودکشی در پرتغال: عوامل تعیین کننده فضایی در زمینه بحران اقتصادی. Health Place 2015 ، 35 ، 85-94. [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  122. د آلمیدا سیموز، جی. آگوستو، جی اف. فرونتیرا، آی. Hernandez-Quevedo، C. پرتغال: بررسی سیستم سلامت. سیستم سلامت ترانزیت 2017 ، 19 ، 1-184. [ Google Scholar ]
  123. سانتانا، P. A Geografia da Saúde da População. Evolução nos Últimos 20 anos em پرتغال قاره ; مرکز آموزشی جغرافیایی و اردنامنتو دو سرزمین (CEGOT)–دانشگاه کویمبرا، ویرایش. Universidade de Coimbra: Coimbra، پرتغال، 2015. [ Google Scholar ]
  124. دیمیتروفوا، ک. پرلمن، جی. Serrano-Alarcón، M. اثر یک اصلاح مراقبت های اولیه ملی بر پذیرش های قابل اجتناب در بیمارستان (2000-2015): تجزیه و تحلیل تفاوت در تفاوت. Soc. علمی پزشکی 2020 , 252 , 112908. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  125. رگو، جی. نونس، آر. Costa, J. چالش شرکت: تجربه بیمارستان های دولتی پرتغال. یورو جی. اقتصاد سلامت. 2010 ، 11 ، 367-381. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  126. OECD. بررسی شاخص های سیاست گذاری OECD برای پرتغال. 2015. در دسترس آنلاین: https://www.fct.pt/gabestudosestrategia/OCDE/docs/OECD_Policy_Indicators_for_Portugal_report.pdf. (دسترسی در 10 ژوئن 2020).
  127. لوپس، اچ اس. ریبیرو، وی. Remoaldo، دسترسی فضایی رایانه شخصی و شمول اجتماعی: تأثیر آخرین اصلاحات بهداشتی پرتغال. GeoHealth 2019 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
  128. ویدال، دی جی؛ پونتس، ام. باریرا، ای. اولیویرا، جنرال موتورز؛ Maia، RL مرگ و میر افتراقی و نابرابری در دسترسی به خدمات بهداشتی در سرزمین اصلی پرتغال. Finisterra 2018 ، 53 ، 53-70. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  129. Ferrão، J. پرتغال، três geografias em recombinação: Espacialidades، mapas cognitivos e identidades territorais. Lusotopie 2002 ، 2 ، 151-158. [ Google Scholar ]
  130. لوپس، اچ. Remoaldo, P. Acessibilidade espacial aos serviços de saúde em پرتغال قاره. در مجموعه مقالات پانزدهم Colóquio Ibérico de Geografia ; Associação Portuguesa de Geógrafos: پورتو، پرتغال، 2016. [ Google Scholar ]
  131. کمیسیون اروپایی. اداره کل شانزدهم مطالعه موضوعی حمل و نقل: گزارش کشور پرتغال ; کمیسیون اروپا (EC): بروکسل، بلژیک، 2000. [ Google Scholar ]
  132. Pereira Rosmaninho, G. مقررات مربوط به اپراتورهای زیرساخت جاده ای در پرتغال ; دانشگاه فنی لیسبون: لیسبون، پرتغال، 2010. [ Google Scholar ]
  133. Santana، P. Os ganhos em saúde e no acesso aos serviços de saúde. در 30 anos do Serviço Nacional de Saúde: Um Percurso Commentado ; Simões, J., Ed. ویرایشگر آلمدینا: کویمبرا، پرتغال، 2010. [ Google Scholar ]
  134. نیکلائو، آر. دیوید، جی. کائتانو، م. Pereira، JMC نسبت نرخ مصرف زمین به نرخ رشد جمعیت – تجزیه و تحلیل فرمول‌های مختلف که در سرزمین اصلی پرتغال اعمال می‌شود. ISPRS Int. J. Geo-Inf. 2019 ، 8 ، 10. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ نسخه سبز ]
  135. موسسه ملی آمار Censos 2011. موجود به صورت آنلاین: https://www.ine.pt/xportal/xmain?xpid=INE&xpgid=ine_publicacoes&PUBLICACOESpub_boui=73212469&PUBLICACOESmodo=2 (در 9 ژوئن 2020 قابل دسترسی است).
  136. OECD. مناطق و شهرهای OECD در یک نگاه 2018 ؛ مناطق و شهرهای OECD در یک نگاه. OECD: پاریس، فرانسه، 2018. [ Google Scholar ]
  137. Condeço-Melhorado، A.; کریستیدیس، ص. دسترسی به جاده در مناطق مرزی: رویکرد مشترک. شبکه تف کردن اقتصاد 2018 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  138. وولویچ، آ. کاستانهو، RA; گومز، JMN; لورس، ال. کابزاس، جی. فرناندز-پوزو، ال. گالاردو، جی.ام. نارانجو گومز، جی.ام. لورس، ال. کابزاس، جی. و همکاران پویایی دسترسی و چشم اندازهای همکاری فرامرزی منطقه ای (cbc) در سرزمین مرزی پرتغال و اسپانیا. پایداری 2020 ، 12 ، 1978. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ نسخه سبز ]
  139. Crisp، LN; برویک، دی. کیکبوش، آی. Antunes، JL; باروس، پی پی. Soares, J. Um Futuro para Saúde–Todos Temos um Papel a Desempenhar; لیسبون در دسترس آنلاین: https://content.gulbenkian.pt/wp-content/uploads/2016/03/30003652/PGIS_BrochuraRelatorioCompletoHealthPortugues.pdf (دسترسی در 9 ژوئن 2020).
  140. ریبیرو، هوش مصنوعی؛ کراینسکی، ای تی. کاروالیو، ام اس; د پینا، ام دی اف تأثیر محرومیت اجتماعی-اقتصادی، دسترسی به مراقبت های بهداشتی و محیط فیزیکی بر بقای سالمندی در پرتغال. ژئوسپات. سلامت 2017 ، 12 ، 252-263. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ][ نسخه سبز ]
  141. اندرسن، RM بازبینی مدل رفتاری و دسترسی به مراقبت های پزشکی: آیا این مهم است؟ J. Health Soc. رفتار 1995 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  142. پیتا، پ. سارا، بی. ماچادو، ر. دی، جی. Simões، A. سیستم های بهداشتی در حال گذار. در دسترس آنلاین: https://https://www.euro.who.int/__data/assets/pdf_file/0007/337471/HiT-Portugal.pdf?ua=1 (در 4 ژوئیه 2020 قابل دسترسی است).
  143. برند، اچ. هولدرر، آ. ولف، یو. نام تجاری، A. فعالیت های سلامت فرامرزی در Euregios: تمرین خوب برای سلامتی بهتر. سیاست سلامت 2008 ، 86 ، 245-254. [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ]
  144. فریرا، V. همکاری فرامرزی در منطقه یورو-شمال پرتغال. ژانوس NET 2019 ، 10 ، 143-151. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  145. دورا، ا. کامونیتا، اف. برزی، م. نوفرینی، A. مناطق یورو، تعالی و نوآوری در سراسر مرزهای اتحادیه اروپا. کاتالوگ اقدامات خوب.|FUTURIUM|کمیسیون اروپا ; بارسلونا؛ گروه جغرافیا: ابوظبی، امارات متحده عربی، 2018. [ Google Scholar ]
  146. مناطق برای شبکه بهداشت و درمان ابتکار Healthacross: چگونه اتریش سفلی در حال تقویت همکاری فرامرزی در سلامت است . سازمان بهداشت جهانی: کپنهاگ، دانمارک، 2018. [ Google Scholar ]
  147. لیلیکرپ، ال. هانتر، سی. Goldswain, P. بهبود مراقبت های سالمندان و کاهش بستری شدن در بیمارستان در مناطق منطقه ای و دورافتاده: مزایای سلامت از راه دور. جی.تلمد. Telecare 2019 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ]
  148. Ferreira, D. Papel da Telesaúde em Tempos de Pandemia COVID-19: Para Grandes Males, Grandes Remédios نقش سلامت از راه دور در دوران کووید-19: بیماری های بزرگ به درمان های عالی نیاز دارند. پزشکی اینترنا 2020 ، 1–5. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  149. لنگفورد، ام. فرای، آر. هیگز، جی. اندازه‌گیری قابلیت دسترسی به سیستم حمل‌ونقل با استفاده از روش اصلاح‌شده حوضه آبریز شناور دو مرحله‌ای. بین المللی جی. جئوگر. Inf. علمی 2012 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  150. واندنبولکه، جی. استینبرگن، تی. توماس، I. دسترسی به نقشه در بلژیک: ابزاری برای برنامه ریزی کاربری و حمل و نقل؟ J. Transp. Geogr. 2009 ، 17 ، 39-53. [ Google Scholar ] [ CrossRef ]
  151. تاتم، ای جی; آدامو، اس. بهارتی، ن. برگرت، CR; کاسترو، ام. دورلین، ا. فینک، جی. لینارد، سی. جان، م. مونتانا، ال. و همکاران نقشه برداری جمعیت های در معرض خطر: بهبود داده های جمعیت شناختی مکانی برای مدل سازی بیماری های عفونی و استخراج متریک مردمی متر سلامت 2012 . [ Google Scholar ] [ CrossRef ] [ PubMed ]
  152. کاستا، سی. سانتانا، پی. سانتوس، آر. لوریرو، الف. بررسی امکانات پیش دبستانی و حوضه آبریز: یک روش پشتیبانی برنامه ریزی. در تفکر جغرافیایی. نکات سخنرانی در اطلاعات جغرافیایی و کارتوگرافی ; Paínho, M., Santos, M., Pundt, H., Eds.; Springer: برلین/هایدلبرگ، آلمان، 2010; صص 97-117. [ Google Scholar ]
  153. نویتنز، تی. دلافونتین، ام. اسکات، دی.م. De Maeyer, P. یک روش مبتنی بر GIS برای شناسایی شکاف های مکانی-زمانی در ارائه خدمات عمومی. Appl. Geogr. 2012 ، 32 ، 253-264. [ Google Scholar ] [ CrossRef ][ نسخه سبز ]
Ijgi 09 00567 g001 550
شکل 1. گردش کار اجرا شده برای ساخت نشانگر زمان رانندگی با وزن جمعیت.
Ijgi 09 00567 g002 550
شکل 2. تفاوت بین حداکثر و حداقل زمان مورد نیاز سرشماری‌های هر شهرداری برای رسیدن به بیمارستان در سال‌های 1370 و 1390.
Ijgi 09 00567 g003 550
شکل 3. زمان رانندگی با وزن جمعیت به بیمارستان مرجع در پرتغال توسط شهرداری در سال های 1991، 2001 و 2011. توجه: زمان رانندگی با وزن جمعیت به بیمارستان مرجع، بر اساس سال و شهرداری، در اینجا موجود است: saudemunicipio.uc.pt .
Ijgi 09 00567 g004 550
شکل 4. تفاوت در دقایق بین سال های 1991 و 2011 زمان رانندگی با وزن جمعیت به بیمارستان مرجع توسط شهرداری.
Ijgi 09 00567 g005 550
شکل 5. تفاوت در زمان رانندگی وزنی جمعیت بر اساس شهرداری در سال 1991 و 2011 با در نظر گرفتن بیمارستان مرجع و نزدیکترین بیمارستان.
Ijgi 09 00567 g006 550
شکل 6. تأثیر هر عامل بر تغییر زمان رانندگی با وزن جمعیت به بیمارستان مرجع توسط شهرداری بین سال‌های 1991 و 2011: ( الف ) بیمارستان مرجع (شهرداری که بیمارستان مرجع تغییر کرد). ب ) شبکه راه (شهرداری که جاده ای با محدودیت سرعت قانونی برابر یا بیشتر از 100 کیلومتر در ساعت ساخته شده است). ( ج ) جمعیت (شهرداری که در آن 10 درصد افزایش/کاهش در سهم جمعیت ساکن در محله‌های عمدتاً شهری وجود دارد).
Ijgi 09 00567 g007 550
شکل 7. سهم جمعیت سالمند ( محور y )، زمان رانندگی با وزن جمعیت به بیمارستان مرجع ( محور x ) و تراکم جمعیت (منطقه) توسط شهرداری در سال‌های 1991 و 2011.
Ijgi 09 00567 g008 550
شکل 8. شهرداری های دارای مسائل دسترسی جغرافیایی در رابطه با ویژگی های جمعیتی تجزیه و تحلیل شده، 2011.

مقالات داخلی و بین المللی

مطالب مرتبط ...

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید