تابش الکترومغناطیسی نوعی انرژی است که با سرعت نور در فضا حرکت می کند. دارای دو میدان الکتریکی و مغناطیسی است که در زوایای قائم نسبت به یکدیگر و جهت حرکت تابش نوسان می کنند.
امواج رادیویی، مایکروویوها و تشعشعات مادون قرمز معمولاً برای کاربردهای ارتباطی و گرمایشی استفاده می شوند. نور مرئی که تنها بخشی از طیف است که با چشم انسان قابل مشاهده است، برای دید و نور استفاده می شود. اشعه ماوراء بنفش، اشعه ایکس و پرتوهای گاما اشکال پر انرژی پرتوهای الکترومغناطیسی هستند که می توانند اتم ها و مولکول ها را یونیزه کنند و در تصویربرداری پزشکی، پرتودرمانی و سایر کاربردهای علمی مورد استفاده قرار می گیرند.
مطالعه طیف الکترومغناطیسی در بسیاری از زمینه ها از جمله نجوم، فیزیک، شیمی و زیست شناسی اهمیت دارد. با تجزیه و تحلیل تشعشعات ساطع شده از ستارگان و سایر اجرام آسمانی، ستاره شناسان می توانند در مورد ترکیب، دما و سایر خواص آنها اطلاعات کسب کنند. در فیزیک و شیمی از تعامل تابش الکترومغناطیسی با ماده برای مطالعه ساختار مولکول ها و مواد استفاده می شود. در زیست شناسی، تابش الکترومغناطیسی در تکنیک هایی مانند کریستالوگرافی اشعه ایکس برای مطالعه ساختار ماکرومولکول های بیولوژیکی مانند پروتئین ها و DNA استفاده می شود.
بدون دیدگاه