عناصر نقشه

فصل 9 “اصول نقشه برداری” ، بخش 9.1 “رنگ” و بخش 9.2 “نمادشناسی” متغیرهای بصری ویژه ویژگی های فضایی یک نقشه را مورد بحث قرار دادند. با این حال، یک نقشه از عناصر بسیار بیشتری تشکیل شده است تا فقط ویژگی های فضایی، که هر یک به میزان قابل توجهی به تفسیرپذیری و جریان نقشه کلی کمک می کند. این بخش عناصر اصلی نقشه را که باید در یک نقشه “کامل” گنجانده شوند، تشریح می کند. با پیروی از Slocum و همکاران. (2005)، Slocum، T.، R. McMaster، F. Kessler، و H. Howard. 1384. کارتوگرافی موضوعی و تجسم جغرافیایی . ویرایش دوم رودخانه فوقانی زین، نیوجرسی: سالن پیرسون پرنتیس. این عناصر به ترتیب منطقی که باید در نقشه قرار گیرند فهرست شده اند (شکل 9.16 “نقشه ایالات متحده که عناصر مختلف نقشه را نشان می دهد” ).

اولین ویژگی که باید در طرح نقشه قرار گیرد خط فریم است . این خط در اصل یک کادر مرزی است که تمام عناصر نقشه را که در ادامه توضیح داده می شود احاطه کرده است. همه این عناصر نقشه باید در خط قاب متعادل شوند. برای متعادل کردن نقشه، اطمینان حاصل کنید که نه فضاهای خالی بزرگ و نه توده های درهم ریخته اطلاعات در نقشه وجود ندارد. مشابه خطوط قاب، خطوط منظمی هستند . خطوط منظم جعبه های مرزی هستند که در اطراف عناصر نقشه جداگانه قرار می گیرند. طبق تعریف، خطوط منظم باید در خط قاب رخ دهد. هم خطوط قاب و هم خطوط منظم معمولاً جعبه‌های باریک و مشکی هستند، اما می‌توان آن‌ها را تغییر داد تا با زیبایی‌شناسی خاص یک نقشه مطابقت داشته باشد.

منطقه نقشه برداری شده جزء اصلی جغرافیایی نقشه کلی است. منطقه نگاشت شده شامل تمام ویژگی ها و نمادهای مورد استفاده برای نمایش پدیده های فضایی نمایش داده شده است. منطقه نقشه‌برداری شده معمولاً با یک خط منظم مرزبندی شده است.

اینست هارا می توان به عنوان مناطق نقشه ثانویه در نظر گرفت که هر کدام در داخل خط منظم خود قرار گرفته اند. این خطوط منظم باید ضخامت یا نوع متفاوتی نسبت به سایر ویژگی های خطوط روی نقشه داشته باشند تا به اندازه کافی از سایر ویژگی های نقشه جدا شوند. Inset ها اغلب ناحیه نقشه برداری اولیه را در رابطه با یک منطقه بزرگتر نشان می دهند. به عنوان مثال، اگر نقشه اولیه مناطق پارک های ملی را با یک شهرستان نشان دهد، ممکن است یک متنی که موقعیت آن شهرستان را در داخل مرز ایالت بزرگتر نشان می دهد گنجانده شود. برعکس، درج‌ها نیز برای نمایش مناطق مربوط به نقشه اولیه استفاده می‌شوند، اما در محلی دورتر رخ می‌دهند. این نوع درج اغلب با نقشه‌های ایالات متحده استفاده می‌شود که به موجب آن آلاسکا و هاوایی به‌عنوان ورودی‌های نقشه ایالات متحده به هم پیوسته قرار می‌گیرند. سرانجام، از inset ها می توان برای روشن کردن مناطقی استفاده کرد که در غیر این صورت اگر به منطقه نقشه برداری اولیه محدود شود، ویژگی ها بیش از حد شلوغ می شوند. اگر نقشه شهرستانی پارک‌های ملی شامل چهار پارک کوچک و مجاور باشد، می‌توان از یک ورودی برای گسترش آن بخش درهم‌پیچیده نقشه استفاده کرد تا گستره مکانی دقیق هر یک از چهار پارک را نشان دهد. این نوع برجستگی اغلب هنگام نشان دادن ایالت های کوچک شمال شرقی بر روی نقشه کل ایالات متحده دیده می شود.

همه نقشه ها باید عنوان داشته باشند . عنوان یکی از اولین عناصر نقشه است که چشم بیننده را به خود جلب می کند، بنابراین باید مراقب بود که هدف نقشه با این متن اصلی نشان داده شود. عنوان باید به طور واضح و مختصر هدف نقشه را توضیح دهد و به طور خاص مخاطبان مورد نظر را هدف قرار دهد. هنگامی که بیش از حد پرمخاطب یا به صورت رمزآلود مخفف شود، عنوان ضعیف به شدت از قابلیت تفسیر محصول نهایی نقشه‌کشی می‌کاهد. عنوان باید حاوی بزرگترین نوع روی نقشه باشد و در صورت امکان به یک خط محدود شود. باید در مرکز بالای نقشه قرار گیرد مگر اینکه دلیل خاصی وجود داشته باشد. محلی جایگزین برای عنوان دقیقا بالای افسانه است.

افسانه _یک تعریف خود توضیحی برای همه نمادهای مورد استفاده در منطقه نقشه‌برداری شده ارائه می‌کند. هنگام توسعه این عنصر نقشه باید مراقب بود، زیرا تعداد زیادی از ویژگی‌ها در یک مجموعه داده می‌تواند منجر به یک افسانه بسیار پیچیده شود. اگرچه قرارگیری افسانه متغیر است، اما باید در فضای سفید نقشه قرار گیرد و به گونه ای نباشد که سایر عناصر نقشه را بپوشاند. بالای کادر افسانه هدر افسانه اختیاری است. هدر افسانه نباید به سادگی اطلاعات عنوان را تکرار کند، و همچنین نباید شامل اطلاعات اضافی و غیر خاص افسانه باشد. نمادهای نشان دهنده ویژگی های نگاشت شده باید در سمت چپ متن توضیحی باشند. قرار دادن یک خط منظم در اطراف افسانه به جلب توجه به عنصر کمک می کند و توصیه می شود اما لازم نیست. مراقب باشید بیش از حد نقشه را با افسانه اشغال نکنید، در حالی که افسانه را آنقدر کوچک نمی کند که خواندن آن دشوار شود یا نمادها به هم ریخته شوند. حذف اطلاعات مربوط به ویژگی‌های نقشه پایه (مثلاً مرزهای ایالت در نقشه ایالات متحده) یا ویژگی‌های قابل شناسایی (مانند بزرگراه یا نمادهای بین ایالتی) یکی از راه‌های موثر برای به حداقل رساندن اندازه افسانه است. اگر یک افسانه بزرگ اجتناب ناپذیر است، قابل قبول است که این ویژگی را خارج از خط قاب نقشه قرار دهید.

انتساب منبع داده در نقشه به کاربران اجازه می دهد تا ارزیابی کنند که داده ها از کجا مشتق شده اند. از نظر سبک، انتساب منبع داده باید به صورت سلسله مراتبی با استفاده از یک فونت نسبتا کوچک و ساده به حداقل برسد. همچنین برای جلوگیری از اشتباه گرفتن با سایر عناصر تایپوگرافی، مقدمه این عنصر نقشه با “منبع:” مفید است.

یک شاخص مقیاس برای ارائه ابزاری به بینندگان برای قضاوت صحیح ابعاد نقشه بسیار ارزشمند است. اگرچه هنگام نقشه‌برداری از مکان‌های بزرگ یا آشنا مانند یک کشور یا قاره چندان مهم نیست، عنصر مقیاس به بینندگان اجازه می‌دهد فواصل را روی نقشه اندازه‌گیری کنند. سه نمایش اصلی مقیاس عبارتند از کسری نمایشی، مقیاس کلامی و مقیاس میله ای (برای اطلاعات بیشتر، به فصل 2 “آناتومی نقشه” ، بخش 2.1 “نقشه ها و انواع نقشه” مراجعه کنید). نشانگر مقیاس نباید به طور برجسته در نقشه نمایش داده شود زیرا این عنصر در درجه دوم اهمیت قرار دارد.

در نهایت جهت نقشه به بیننده جهت نقشه اطلاع می دهد. برای کمک به روشن شدن جهت‌گیری، یک گرتیکولهمچنین می تواند در منطقه نقشه برداری شده گنجانده شود. اکثر نقشه ها به گونه ای ساخته شده اند که بالای صفحه به سمت شمال (یعنی نقشه شمال به بالا) اشاره می کند. اگر نقشه شما شمال به بالا نیست، باید دلیل خوبی برای آن وجود داشته باشد. جهت گیری اغلب با یک فلش شمال نشان داده می شود، که گزینه های سبکی زیادی در بسته های نرم افزاری سیستم اطلاعات جغرافیایی فعلی (GIS) موجود است. یکی از رایج ترین خطاهای نقشه استفاده از یک پیکان شمالی بسیار بزرگ یا بیش از حد تزئین شده است. فلش های شمال باید نسبتاً نامحسوس باشند زیرا فقط یک بار باید توسط خواننده مشاهده شوند. فلش‌های شمالی پرزرق و برق را می‌توان در نقشه‌های مقیاس کوچک استفاده کرد، اما فلش‌های شمالی ساده در نقشه‌های متوسط ​​تا بزرگ ترجیح داده می‌شوند تا از اطلاعات احتمالاً مهم‌تر که در جاهای دیگر ظاهر می‌شوند کم نشود.

در مجموع، این عناصر نقشه باید با هم کار کنند تا به هدف یک محصول نقشه واضح، منظم، متعادل و یکپارچه دست یابند. از آنجایی که بسته‌های مدرن GIS به کاربران اجازه می‌دهند تا این عناصر گرافیکی را با تلاش کمی اضافه و حذف کنند، باید مراقب بود که از تمایل به استفاده از این اجزا با همان پیش‌اندیشی کم برای ایجاد آنها اجتناب شود. بخش‌های زیر راهنمایی‌های بیشتری در مورد ترکیب این عناصر در صفحه برای احترام و تعادل منطقه نقشه‌برداری شده ارائه می‌دهند.

تایپوگرافی و قرار دادن برچسب

نوع در تمام عناصر یک نقشه یافت می شود. نوع از بسیاری جهات شبیه نمادهای نقشه است. جلوه‌های رنگ‌آمیزی سلسله‌مراتب تایپوگرافی را تغییر می‌دهند زیرا نوع روشن‌تر در پس‌زمینه محو می‌شود و نوع تیره به جلو می‌رود. استفاده از تمام حروف بزرگ و/یا حروف درشت باعث جلوه های متنی برجسته تر می شود. اندازه فونت بزرگتر وزن سلسله مراتبی نوع را افزایش می دهد، بنابراین اطمینان حاصل کنید که اندازه نوع با اهمیت ویژگی نقشه مطابقت دارد. از فونت های تزئینی، پررنگ و کج به مقدار کم استفاده کنید. خواندن این فونت ها و همچنین فونت های بسیار کوچک در صورت استفاده بیش از حد ممکن است دشوار باشد. مهمتر از همه، همیشه محصول نقشه برداری نهایی خود را املا بررسی کنید. پس از بررسی املا، دوباره املا را بررسی کنید. یو نمی خواهد پشیمان شود از تلاش و کوشش.

دیگر گزینه‌های تایپوگرافی برای تغییر متن عبارتند از استفاده از سریف ، sans serif و فونت‌های نمایش. در حالی که استفاده از فونت‌های سریف در اسناد مکتوب برای ارائه دستورالعمل‌های افقی ترجیح داده می‌شود، هر کدام در یک برنامه نقشه‌برداری قابل قبول است (Slocum 2005). اسلوکام، تی، آر. مک مستر، اف. کسلر، و اچ. هوارد. 1384. کارتوگرافی موضوعی و تجسم جغرافیایی . ویرایش دوم رودخانه فوقانی زین، نیوجرسی: سالن پیرسون پرنتیس. از طرف دیگر، فونت‌های بدون سریف برای نقشه‌هایی که از طریق اینترنت مشاهده می‌شوند ترجیح داده می‌شوند.

Kerning یک افکت تایپوگرافی موثر است که فضای بین حروف مجاور یک کلمه را تغییر می دهد. اگر متن برای فضای داده شده بیش از حد بزرگ باشد، کاهش هسته یک حروفچینی مفید است. از طرف دیگر، افزایش کرنینگ یک راه موثر برای برچسب گذاری مناطق بزرگ نقشه است، به ویژه در رابطه با حروف بزرگ. مانند kerning، تغییرات در لید (تلفظ “led-ing”) فاصله عمودی بین خطوط متن را تغییر می دهد. پیشرو نباید آنقدر فشرده باشد که خطوط متن شروع به بازنویسی یکدیگر کنند، همچنین نباید آنقدر گسترده باشد که خطوط متن نامرتبط به نظر برسند. دیگر جلوه‌های تایپوگرافی رایج عبارتند از ماسک‌ها، پیام‌ها، سایه‌ها و هاله‌ها ( شکل 9.17 “اثرات تایپوگرافی”). همه این افکت‌ها باعث افزایش دید و اهمیت متنی می‌شوند که روی آن اعمال می‌شوند.

علاوه بر دستورالعمل‌های تایپوگرافی کلی که قبلاً مورد بحث قرار گرفت، پیشنهادات تایپوگرافی خاصی برای برچسب‌های ویژگی وجود دارد. بدیهی است که برچسب ها باید نزدیک به نمادهای خود قرار گیرند تا مستقیماً و به راحتی با ویژگی هایی که توصیف می کنند مرتبط شوند. برچسب‌ها باید جهت‌گیری ثابتی را در سرتاسر خود داشته باشند تا خواننده مجبور به خواندن مدخل‌های مختلف نباشد. همچنین از چاپ بیش از حد برچسب ها در بالای سایر ویژگی های گرافیکی یا تایپوگرافی خودداری کنید. اگر امکان پذیر نیست، استفاده از هاله، ماسک، callout یا سایه را در نظر بگیرید تا به متن از پس زمینه متمایز شود. در مورد نقشه هایی با نمادهای زیاد، مطمئن شوید که هیچ ویژگی بین نماد و برچسب آن دخالت نمی کند.

برخی از دستورالعمل‌های تایپوگرافی مخصوص برچسب‌ها برای ویژگی‌های نقطه، خط و چند ضلعی است. برای مثال، برچسب‌های نقطه‌ای نباید از هسته‌سازی یا پیشروی اغراق‌آمیز استفاده کنند. اگر از خطوط راهنما استفاده می شود، آنها نباید نماد نقطه را لمس کنند و همچنین نباید دارای سر فلش باشند. خطوط لیدر باید همیشه با رنگ و ضخامت خط ثابت در سراسر وسعت نقشه نشان داده شوند. در نهایت، برچسب‌های نقطه‌ای باید در چند ضلعی بزرگ‌تری که در آن قرار دارند قرار گیرند. به عنوان مثال، اگر شهرهای ایلینویز به عنوان نقاطی در بالای یک لایه چند ضلعی ایالتی نقشه‌برداری می‌شوند، برچسب نماد نقطه شیکاگو باید کاملاً روی خشکی قرار گیرد و به دریاچه میشیگان نرسد. همانطور که این ویژگی کاملاً در خشکی قرار دارد، برچسب آن نیز باید باشد.

برچسب‌های خطوط باید بالای ویژگی‌های مرتبط با آن‌ها قرار گیرند، اما نباید آنها را لمس کنند. اگر مشخصه خطی پیچیده و پرپیچ و خم است، برچسب باید روند کلی ویژگی را دنبال کند و سعی نکند با هم ترازی هر پیچ و تاب مطابقت داشته باشد. اگر ویژگی خطی به خصوص طولانی باشد، ویژگی را می توان چندین بار در طول آن برچسب گذاری کرد. برچسب های خطوط همیشه باید از چپ به راست خوانده شوند.

برچسب های چند ضلعی باید تا حد امکان در مرکز ویژگی قرار گیرند. اگر تاکید بیشتر مورد نظر باشد، حروف تمام بزرگ می توانند موثر باشند. اگر از حروف تمام بزرگ استفاده می‌شود، برای افزایش اهمیت سلسله مراتبی ویژگی، هسته‌سازی و پیشروی اغراق‌آمیز نیز مناسب است. اگر ویژگی چند ضلعی برای گنجاندن متن بسیار کوچک است، ویژگی را طوری برچسب گذاری کنید که انگار یک نماد نقطه است. با این حال، برخلاف برچسب‌های نقطه‌ای، خطوط رهبر باید فقط وارد ویژگی شوند.

طراحی نقشه

طراحی نقشه فرآیند پیچیده ای است که متغیرها و انتخاب های زیادی را در اختیار نقشه کش قرار می دهد. گروه طراحی انجمن کارتوگرافی بریتانیا در تاریخ 26 نوامبر 1999 پنج “اصول طراحی کارتوگرافی” را در لیست سرویس خود ارائه کرد. این اصول و خلاصه مختصری از هر یک به شرح زیر است:

1. مفهوم قبل از تدوین قبل از شروع تمرین نقشه برداری واقعی، باید درک اساسی از مفهوم و هدف نقشه تضمین شود. علاوه بر این، هیچ راهی برای تعیین اینکه چه اطلاعاتی باید در نقشه گنجانده شود، بدون اینکه ابتدا مشخص شود کاربر نهایی کیست و به چه روشی از نقشه استفاده خواهد شد، وجود ندارد. نقشه بدون هدف برای هیچکس فایده ای ندارد.
2. سلسله مراتب با هماهنگی. ویژگی های مهم نقشه باید بر روی نقشه برجسته باشند. ویژگی های کمتر مهم باید در پس زمینه محو شوند. ایجاد هماهنگی بین نمایش‌های اولیه و ثانویه روی نقشه منجر به محصولی با کیفیت می‌شود که به بهترین وجه با نیازهایی که برای آن توسعه یافته است مطابقت دارد.
3. سادگی از فداکاری. پس از ایجاد یک نقشه، وسوسه انگیز است که تا جایی که ممکن است اطلاعات را به نمای گرافیکی اضافه کنید. در واقعیت، بهتر است که برخی از سنگ ها را روی دست نگذارید. همانطور که کلید ارتباط خوب کوتاهی است، می توان گفت که کلید یک نقشه برداری خوب سادگی است. زمانی می توان نقشه را کامل در نظر گرفت که هیچ ویژگی دیگری حذف نشود. کمتر، در این مثال، بیشتر است.
4. حداکثر اطلاعات با حداقل هزینه هدف نقشه انتقال بیشترین مقدار اطلاعات با کمترین تلاش تفسیری توسط کاربر است. طراحی نقشه باید اجازه دهد که روابط پیچیده فضایی در یک نگاه درک شود.
5. احساسات را درگیر کنید تا درک را درگیر کنید. نقشه های خوب ساخته شده اساساً آثار هنری هستند. تمام قواعد هنری و زیبایی‌شناختی که در این فصل بیان شده‌اند در خدمت مرکز عاطفی بیننده هستند. اگر بیننده برخی از واکنش های اساسی و احساسی به نقشه را فرموله نکند، پیام از بین خواهد رفت.

باید به طور فزاینده ای روشن شود که انتخاب های نقشه برداری انجام شده در طول فرآیند نقشه برداری به همان اندازه که داده های نقشه برداری شده تأثیر زیادی بر تفسیر نقشه دارند. با وام گرفتن آزادانه از نقل قول معروف مارک تواین، می توان گفت: «سه نوع دروغ وجود دارد: دروغ، دروغ لعنتی، و نقشه.» نقشه سازان، در واقع، توانایی استفاده (یا سوء استفاده از) اصول نقشه برداری را برای نمایش (یا ارائه نادرست) داده های مکانی در اختیار دارند. اکنون بر عهده شما، نقشه‌نگار، تسلط بر ابزارهای ارائه‌شده در این کتاب است تا از قدرت نقشه‌ها برای روشن‌سازی و پرداختن به مسائل فضایی که با آن‌ها مواجه هستید، استفاده کنید.