کاربرد GIS در شناسائی بافت فرسوده
امروزه، وجود گسترهای وسیع و فراگیر از بافتهای فرسوده در شهرها یکی از مهمترین مشکلات پیش روی و جدی مدیریت شهری محسوب میگردد. در ابعاد متنوع کالبدی و عملکردی، محیط زیستی و اجتماعی یکی از تازه ترین دستاوردها در عرصه نظریات شهرسازی تحت عنوان “گردشگری شهری پایدار” در رابطه با مقوله نوسازی و احیاء بافتهای فرسوده مطرح شده است. بافت فرسوده به بافت های فیزیکی شهری اطلاق می شود که در داخل محدوده شهر و یا حاشیه آن شکل گرفته و به دلیل قدمت و یا نبودن برنامه توسعه و نظارت فنی، شکل گیری چنین محیطهای امروزه هماهنگ با نیازهای جوامع شهری نمیباشد. معمولا، در این نوع محیط ها نابسامانیهای کالبدی اجتماعی و اقتصادی ظهور کرده و فضاهای فیزیکی از نظر ایمنی و استحکام و همچنین خدمات شهری دچار کمبودهای ویژهای هستند. چگونگی مواجهه با مقوله پیچیده و چندوجهی بافتهای فرسوده (و مشکلات منتسب به آن) از جمله مسایلی است که میتوان دیدگاه های مرتبط را در محیط GIS مطرح ساخت. اما قبل از آن لازم است بعضی از ویژگیهای ساختاری بافتهای فرسوده نظیر: عمر ابنیه، تعداد طبقات، نوع مصالح، وضعیت دسترسیها، وضعیت خدمات، زیرساختهای شهری و شاخص های کیفی مورد توجه خاص قرار گیرد. ضمنا، مساُله جمعیت- پذیری بافتهایی که در حریم گسلها، مسیر قناتها و رودخانه ها توسعه پیدا نمودهاند و نیز بافتهای روستایی و درونشهری از دیگر مسائلی هستند که در تعیین بافتهای فرسوده باید مطرح گردند. از دیگر شاخصهای شناسایی بافتهای فرسوده، میتوان باید به ضریب نفوذپذیری و شاخص آسیب پذیری نیز اشاره کرد.
امروزه، برخی از محققان متعقداند که شهرهای امروزی بدون وجود بافتهای کهن بی هویت اند و اگر بخش مرکزی با بافتهای قدیمی آن چون محله ها، گذرها، بازارها و سایر فضاهای با ارزش گذشته بازشناسی و احیا نشوند و زندگی در آن جریان نیابد، شاهد زوال شاهدان تاریخی باارزش کشور خواهیم بود. لازم به ذکر است که بافتهای تاریخی لزوماً بافت فرسوده به حساب نمی آیند مگر اینکه واجد شرایط ذیل باشند:
- آشفتگی و ناکارآمدی شبکه ارتباطی،
- بی هویتی بافتهای فرسوده،
- کیفیت نامناسب بناها در بافتهای فرسوده
بدون دیدگاه