کارتوگرافی و هنر : بسیار فراتر از مفاهیم طراحی و تصویر سازی 

اگرچه نقشه‌ها در دوران رنسانس در آثار هنری ظاهر شدند، اما در آغاز قرن بیستم با ظهور جنبش‌های هنری آوانگارد در هنرهای تجسمی رایج شدند. این جنبش ها از طریق توسعه هنر نقشه، به شکلی شاعرانه، ابعاد سیاسی نقشه ها را به منصه ظهور رساندند. یکی از معروف ترین نمونه ها نقشه جهانی Le monde au temps des surréalistes (1929) است که به گفته سوررئالیست ها هر کشور را به نسبت اهمیت فرهنگی آن نشان می دهد (Ginioux, 2004) (نگاه کنید به شکل 3). هنرمند اروگوئه ای خواکین تورس گارسیا، یکی از اعضای سابق آن جنبش هنری، تحت تأثیر سوررئالیسم، نقشه وارونه آمریکای جنوبی را طراحی کرد.(منتشر شده در سال 1936) برای حمایت از دو ایده اصلی سیاسی: اول، قرار گرفتن جنوب در پایین هر نقشه در واقع انتخابی است که ایده سلسله مراتبی بین شمال (در بالا) و جنوب را تقویت می کند. و دوم اینکه هنر باید از پایین به بالا به جای اینکه از منظر نخبگان خلق شود، همانطور که از نظر تاریخی چنین بوده است.

در دهه 1950، اعضای جنبش هنری و فعال موقعیت گرا نقشه ای با عنوان شهر برهنه (1957) طراحی کردند. این نقشه نشان می دهد که چگونه محله ها توسط موقعیت گرایان در حالی که در سراسر شهر در حال حرکت هستند (یعنی پیاده روی تصادفی) درک می شوند. این تمرین پیاده روی و بازنمایی نقشه‌کشی آن برای براندازی استفاده غالب کارکردگرایانه از شهر و پیشنهاد راه‌های جایگزین برای تعامل با فضای شهری از طریق توانمندسازی مردم برای عبور از مرزهای روان‌جغرافیایی و تشویق آن‌ها به بازدید از مکان‌ها و محله‌هایی بود که هرگز از آنها بازدید نمی‌کردند. فعالیت های روزانه (پیندر، 1996؛ کرنر، 1999). از آن زمان، موقعیت گرایی چندین شیوه هنری معاصر را تحت تأثیر برنامه های فعالان مشابه قرار داده است (کواس، 2014).

اگرچه وود (2010a) پیشنهاد می کند که هنر نقشه واقعاً در دهه 1910 در طول جنگ جهانی اول با جنبش دادا شروع شد، می توان استدلال کرد که Carte du pays de Tendre (1654) معروف، که توسط Madeleine de Scudéry ایجاد شد، پیشروی هنر نقشه است (نگاه کنید به). شکل 5). حتی اگر هدف اصلی او سیاسی نبود، از آنجایی که قرار بود تکامل روابط عاطفی را از طریق نام مکان های متوالی به تصویر بکشد، این نقشه به عنوان اولین بیان نقشه برداری فمینیستی در نظر گرفته شده است (برونو، 2002) (به زنان، فمینیسم مراجعه کنید). و GIS ، در آینده). در واقع، اسکودری در این نقشه، شیوه‌های کارتوگرافی مرسوم آن زمان را که عمدتاً بر اهداف نظامی متمرکز بود، زیر و رو کرد.

شکل 5. La Carte du Tendre اثر Madeleine de Scudéry، 1654. این نقشه در رمان Clélie اثر Madeleine de Scudéry (1654) ظاهر شد، که تکامل روابط عاطفی را از طریق نام‌های متوالی نشان می‌دهد. این اثر هنری توسط جولیانا برونو (2002) به عنوان اولین بیان نقشه‌کشی فمینیستی در نظر گرفته می‌شود، زیرا بر ارتباطات شخصی و صمیمی تمرکز می‌کند تا بر ارتباطات کاربردی و نظامی‌گرایانه که در آن زمان غالب بودند. منبع: Wikimedia Commons

شکل 6. در این نقشه از ایالات متحده آمریکا، جاسپر جانز، اکسپرسیونیست انتزاعی، ترجمه ای شاعرانه از دیدگاه خود از ایالات متحده را با رنگ های قوی، قلموهای قوی و برچسب های انتخاب شده پیشنهاد می کند. به گفته هارمون (2009، صفحه 10)، در این سری مشهور از نقشه‌های نقاشی شده ایالات متحده، “جاسپر جانز نمادی آشنا را گرفت، شکلی که کودکان در مهد کودک یاد می‌گیرند آن را تشخیص دهند، و همانطور که کودک ممکن است با آن بازی کند.” منبع: هنر © Jasper Johns/با مجوز VAGA، نیویورک، نیویورک. با اجازه استفاده شده 

ابعاد شاعرانه و سیاسی هنر نقشه همچنین الهام بخش هنرمندان مدرنی مانند جاسپر جان (نگاه کنید به شکل 6) و همچنین هنرمندان معاصری مانند آریان لیتمن بود. این هنرمند ساکن اورشلیم با الهام از دادائیسم، نقشه‌های مختلف اسرائیل، سازمان ملل و فلسطین را که مرز بین فلسطین و اسرائیل را مشخص می‌کند، برید، پاره کرد، پانسمان کرد و دوخت. در طول این فرآیند نقشه برداری مجدد، لیتمن به دنبال فرآیندی برای التیام زخم های عمیقی بود که به طور تاریخی بین این دو نفر در طول فرآیند تسخیر/مصادره زمین ایجاد شده است، که توسط نقشه های رسمی پشتیبانی می شد (شکل 7 را ببینید). علاوه بر این، مشارکت سیاسی فعالان معاصر نیز نیروی محرکه اطلس نقشه نگاری رادیکال بود.(موگل و باگات، 2007)، انتشاراتی شامل هنرمندان با نقشه‌ها و مقاله‌هایی که «برای برانگیختن برداشت‌های جدید از شبکه‌ها، دودمان، انجمن‌ها و بازنمایی مکان‌ها، مردم و قدرت» طراحی شده‌اند (Mogel & Bhagat, 2007, p.6). شکل 8 را ببینید).

همانطور که در این بخش نشان داده شد، دستور کار سیاسی هنر نقشه همراه با بیان شاعرانه آن الهام بخش هنرمندان مدرن و معاصر بوده است. اگر با دقت نگاه کنیم، نقشه ها در هنر معاصر همه جا حضور دارند و منعکس کننده حضور گسترده آنها در زندگی روزمره ما هستند.

شکل 7. آریان لیتمن در حال دوختن “نقشه زخمی” در شهر قدیمی اورشلیم (2011) .  در این مجموعه، هنرمند تکه‌هایی از نقشه‌های رسمی را که خط سبز بین شهرک‌های اسرائیلی و روستاهای فلسطینی را نشان می‌دهد، برش داد و سپس روی این قطعات را با بانداژ و گچ استریل پوشاند و سپس با نخ سبز دوخت. “برش، پاک کردن، دوختن و چسباندن نقشه ها در بانداژ به من این امکان را داد تا سلسله مراتب قدرت نقشه برداری که در نقشه های اصلی حک شده بود را تجزیه کنم.” منبع: تصویر ارائه شده توسط نویسنده 

شکل 8. از طریق توزیع این نقشه و مکان نامتعارف آن از کلمات “Latino/a” و “America”، هنرمند قصد دارد “معنی “آمریکا” و “آمریکایی بودن” را به چالش بکشد. منبع: پدرو لاش، لاتین/آمریکا: راهنماهای مسیر، نسخه نیویورک، ویسنسیو مارکز (2006). نقشه چاپ شده، در معرض آب و هوا و استفاده، همراه با متن، 30×41. منبع: با احترام هنرمند

5. کارتوگرافی در حد فاصل بین هنر و مکان

سومین نقطه تلاقی اصلی بین هنر و کارتوگرافی که در این نوشته مشخص شده است به استفاده از کارتوگرافی به عنوان راهی برای بررسی رابطه ما با مکان، با و درون اشکال مختلف بیان هنری اشاره دارد. این نوع تحقیق می تواند برای سه هدف اصلی انجام شود: (الف) بررسی ساختارهای داستانی داستانی و غیرداستانی از طریق ابعاد فضایی آنها، (ب) درک مکان هایی که در آثار هنری، به ویژه در فیلم ها و رمان ها ظاهر می شوند، و (ج) ) برای کشف روابط شخصی و عاطفی خود با مکان ها.

علاقه به نقشه‌برداری مکان‌هایی که در داستان‌ها ظاهر می‌شوند چیز جدیدی نیست (نگاه کنید به Piatti، 2016)، اما از زمان کار مهم فرانکو مورتی (1999) در زمینه نقشه‌نگاری ادبی، و به دنبال آن طیف وسیعی از انتشارات در این زمینه، بسیار رایج‌تر شده است. روزتو، 2014). هدف اصلی نقشه‌نگاری ادبی، همانطور که مورتی (1999) سنتز کرده است، تنظیم مجدد اجزای یک روایت به شیوه‌ای غیرمنتظره است تا پیکربندی‌های پنهان را به سطح بیاورد. این بازآرایی را می‌توان با نقشه‌های معمولی انجام داد، اما همچنین می‌تواند طراحی اشکال اصلی عبارات نقشه‌کشی را مانند اطلس ادبی اندرو دگراف (2015) تحریک کند. از این نقشه ها می توان برای مطالعه ساختارهای روایی و همچنین ساختارهای جغرافیایی استفاده کرد. در واقع، آثار هنری مانند رمان‌ها و فیلم‌ها به‌عنوان پایگاه‌های اطلاعاتی جغرافیایی در نظر گرفته شده‌اند که می‌توانند به ما در درک مکان‌ها کمک کنند.

این ایده درک مکان ها از طریق دیدگاه روایی در حوزه نوظهور نقشه برداری عمیق گنجانده شده است. همانطور که سوزان ماهر (2014) توصیف کرد، نقشه برداری عمیق را می توان به عنوان نقشه برداری از مجموعه ای از داستان ها – از جمله داستان های تخیلی – به منظور گرفتن حس عمیق یک مکان توصیف کرد. این بر این فرض استوار است که ما فقط می‌توانیم یک مکان را عمیقاً با دانستن نحوه تعامل مردم با آن و احساس آنها در مورد آن درک کنیم، و این تعاملات و احساسات اغلب از طریق داستان‌ها بیان می‌شوند (به روایت و داستان سرایی مراجعه کنید).، در آینده). اخیراً گروهی از محققان این رویکرد را اتخاذ کرده اند تا راه های جدیدی برای درک مکان ها پیشنهاد کنند. بر اساس این دیدگاه، نقشه برداری ممکن است با بازنمایی های هنری مکان ها و با روایت های مربوط به مکان ها برای حمایت از این درک عمیق ترکیب شود (بودنهامر، کوریگان، و هریس، 2015). از این نظر، نقشه‌برداری عمیق شامل آثار هنری به‌عنوان منبع اطلاعاتی است که می‌تواند برای کمک به درک عمیق یک مکان نقشه‌برداری شود، و همچنین به‌عنوان شکلی از بیان که می‌تواند به آشکار و نمایش این درک کمک کند.

این تصور از مکان همچنین شامل بازنمایی عواطف، ادراکات و احساسات شخصی مرتبط با آنها است. هنرمند کریستین نولد این موضوع را با توسعه یک روش و مجموعه ابزار نقشه‌برداری احساسی که افراد را قادر می‌سازد تا سطح پاسخ فیزیولوژیکی خود را هنگام قدم زدن در شهر اندازه‌گیری کرده و در مورد آن نظر بدهند و «نقشه‌های احساسی» شهرهایی مانند پاریس و سانفرانسیسکو را تهیه کنند، بررسی کرد (نولد، 2009). نویسنده ربکا سولنیت با هنرمندان و نقشه‌برداران برای ایجاد نقشه‌های اصلی مرتبط با مقالات نوشتاری کار کرد و نمونه‌هایی از دیدگاه‌های شخصی و شاعرانه را در سه شهر آمریکا ارائه کرد (Solnit، 2010؛ Solnit & Snedeker، 2013؛ Solnit & Jelly-Schapiro، 2016) (به شکل نگاه کنید). 9). هنرمند بکی کوپر (2013) با الهام از تکینگی داستان های شخصی، از ساکنان منهتن دعوت کرد تا داستان های شخصی خود را ترسیم کنند.نقشه‌های شهر نیویورک ، با تأکید بر ارتباطات عاطفی نقشه‌سازان آماتور با مکان‌ها از طریق خاطرات دوران کودکی، داستان‌های عاشقانه و سایر نشانه‌های احساسی. ترکیبی از مکان‌های صمیمی با نقشه‌برداری هنری نیز عنصر کلیدی همه چیز می‌خواند است(وود، 2010b)، یک اطلس روایی از ارتفاعات بویلان، محله ای در رالی، کارولینای شمالی. در طول دهه 1980، دنیس وود و دانشجویانش در دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی عناصر شاعرانه و غیرعادی شهر، مانند کدو تنبل های هالووین یا چراغ های خیابانی را جمع آوری و نقشه برداری کردند تا نمایی جایگزین از این محله ارائه دهند (شکل 10 را ببینید). این نمونه‌هایی از اطلس‌های غیرکارکردگرا، خوانندگان را دعوت می‌کنند تا مکان‌های خاص را از طریق نقشه‌ها از منظری منحصربه‌فرد ببینند. آنها همچنین مفهوم سنتی اطلس را گسترش می‌دهند تا کاوش بصری لایه‌های معنایی متعددی را که در یک مکان وجود دارد، با پذیرش و ترکیب چندین تکنیک هنری در فرآیند نقشه‌برداری مانند کلاژ، طراحی، مجسمه‌سازی، نقاشی و حتی داستان‌سرایی پیشنهاد کنند. نمونه های دیگر در GNS، 2003؛ هارمون، 2004، 2009؛ Watson 2009؛ Monsaingeon، 2013).

شکل 9. نمای نزدیک روی نقشه “سرب و دروغ” از کتاب ربکا سولنیت، شهر نامفهوم: اطلس نیواورلئان (2013). نویسنده در این نقشه غلظت سرب در خاک شهر را با یک سری دروغ های سیاسی از سال 1699 که بر توسعه اجتماعی و نژادی شهر تأثیر گذاشته است، می پوشاند. منبع: با اجازه ناشر استفاده شده است. 

شکل 10. یکی از نقشه های همه چیز می خواند، توسط دنیس وود (2010b). وود و شاگردانش به جای تمرکز بر نقوش سنتی – مانند خیابان‌ها، ساختمان‌ها یا زمین‌ها – عناصر غیرعادی شهر (در این مورد چراغ‌های خیابان) را نقشه‌برداری کردند تا بر نوعی روایت شاعرانه تأکید کنند که بیشتر «توجه به تجربه مکان» (وود، 1394، ص 307). منبع: با اجازه نویسنده استفاده شده است. 

این سومین تلاقی بین هنر و کارتوگرافی بر قدرت نقشه ها برای دیدن آثار هنری از منظر فضایی و همچنین کشف مکان ها از طریق آثار هنری مرتبط با آنها تأکید می کند. نحوه صحبت هنر و هنرمندان در مورد مکان ها می تواند با بسیج نقشه کشی تقویت شود و به ما کمک کند تا به تفاسیر احساسی، شخصی، شاعرانه و پیچیده تر از این مکان ها دست پیدا کنیم و درک کنیم.

6. نتیجه گیری

این بررسی اجمالی از روابط بین نقشه‌برداری و هنر نشان می‌دهد که این دو حوزه در طول تاریخ در سطوح مختلفی تلاقی کرده‌اند. شیوه‌های هنری، همراه با پیشرفت فناوری، بر طراحی نقشه‌ها تأثیر گذاشته است، همانطور که نمونه‌های نمادینی مانند نقشه متروی لندن بک (1933)، مرجعی اساسی برای تمام نقشه‌های مترو در سراسر جهان نشان داده شده است. زمین از فضا (1990)، یکی از پرفروش ترین تصاویر در جهان . و Google Earth، که از زمان انتشار آن در سال 2005، نحوه استفاده و تعامل ما با نقشه ها و کره های زمین را دوباره تعریف کرده است. در سراسر ^20thدر قرن اخیر، جنبش‌های اروپایی آوانگارد مانند دادائیسم، سوررئالیسم و ​​موقعیت‌گرایی نیز اشکال مختلف قدرتی را که زیربنای هر تلاش نقشه‌کشی است، آشکار کرده و به چالش کشیده‌اند و راه را برای ظهور نقشه‌برداری انتقادی هموار کرده‌اند. این جنبش ها همچنین الهام بخش هنرمندان معاصر شده است تا دیدگاه های زیبایی شناختی و سیاسی خود را از جهان از طریق نقشه بیان کنند. سرانجام، از اواخر ^قرن بیستم، محققان علوم انسانی به قدرت نقشه ها در آشکار ساختن ساختارهای روایی پنهان موجود در رمان ها و فیلم ها پی بردند. بر این اساس، جغرافی دانان، نقشه نگاران و سایر محققان شروع به شناسایی این مطالب به عنوان منبع معنی دار داده های جغرافیایی کرده اند که می تواند برای درک بهتر مکان ها نقشه برداری شود.

این بررسی مختصر نشان می‌دهد که رابطه بین هنر و کارتوگرافی در حال افزایش پیچیدگی بوده است. امید است که این بتواند به تولید اشکال جدیدی از نقشه‌ها و شیوه‌های نقشه‌برداری ادامه دهد که می‌تواند به رسیدگی به طیف وسیعی از مسائل پیچیده سیاسی، اجتماعی و زیست‌محیطی که در حال حاضر با آن‌ها مواجه هستیم، کمک کند.